Α' ΤΟΜΟΣ

ΘΑΛΕΙΑ ΙΕΡΩΝΥΜΑΚΗ

250

και της Θράκης αι κοιλάδες·

πολλαί φρίσσουσιν ανδρείων

εκεί κάτω μυριάδες

βραχίονα ποθούσαι οδηγόν.

Ο Κάρολος Αλβέρτος, παρότι ξένος και νεκρός, εγγράφεται στη ρητορική του

ποιητικού μεγαλοϊδεατισμού για την επίλυση του αλυτρωτικού ζητήματος. Η

προσωπικότητα και η επαναστατική δράση ωστόσο συνεπικουρούνται από τη

διασύνδεση με τα ανυπέρβλητα αρχαιοελληνικά πρότυπα της ιστορίας ή της

μυθολογίας, με στόχο τη συμβολοποίηση. Στην ωδή του Κατρέβα ο θάνατος,

που δεν επήλθε στο πεδίο της μάχης, παρουσιάζεται υπαινικτικά ως αυτοθυ-

σία και ο Κάρολος Αλβέρτος λαμβάνει ισότιμη θέση με τον μυθικό Κόδρο:

Κ’ εκ της εσχάτης απελπισίας

μένεα πνέων μελαγχολίας

κατά τυράννων,

σ’ τον άγγελόν σου επαραδώθης

Κάρολε, όμως δεν εδουλώθης

ποτέ εκ νάνων.

Πλην τώρα κείσαι σ’ τας αιωνίους

σκηνάς εκείνας τας ουρανίους

μετά του Κόδρου,

και συναγέλλεσθε, και λαλείτε

τα παρελθόντα σας, και θρηνείτε

την Ιταλίαν.

Στην ωδή του Καρασούτσα η ατυχία του βασιλιά της Σαρδηνίας συσχετίζεται,

με μια υποθετική αντίθεση, με τον θάνατο του Επαμεινώνδα στη μάχη της

Μαντινείας:

Αγνοείς τους δυστυχούντας

πως κ’ ο θάνατος προδίδει;

τροπαιούχος εάν ήσουν

ίσως ήθελες τον ίδει

όταν δεν είχες χρείαν απ’ αυτόν.

Πλην και τότ’ ως του Θηβαίου

12.

αρασουτσας

Ωδή εις Κάρολον Αλβέρτον

, σ. 6.

13.

ατρεβας

, σ. 12.