Α' ΤΟΜΟΣ

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΞΕΝΟΥ ΣΕ ΕΞΥΜΝΗΤΙΚΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΕΙΔΗ

249

Σ’ εξορκίζω εις τους προγόνους

οπού ελάβαμε κοινούς,

και ’ς τους ένδοξούς μας χρόνους

που επεράσαμε πολλούς,

τες βρισιές να λησμονήσης

και να μην τες θυμηθής,

όταν ’λεύθερη καθίσης

με τα έθνη όλα της γης!

Η οπτική του Επτανήσιου Μαυρογιάννη επιτρέπει την εθνική αυτοκριτική,

ενώ η ταυτότητά του ως υποκειμένου εκφοράς της ωδής ευνοεί τον οραματι-

σμό για δικαίωση του αδικημένου και τη διεκδίκηση μεγαλοψυχίας εκ μέρους

του. Η προσδοκία για μελλοντική ανεξαρτησία της Ιταλίας ανταποκρίνεται

στον ειδολογικό δυναμισμό της ωδής, χάρη στον οποίο αμβλύνεται η ελεγειακή

διάθεση για τη δυστυχία του λαού της.

Η ποιητική προσέγγιση των επαναστάσεων του 1848-1849 δεν μπορεί παρά

να συνδυάζει την εξύμνηση με την ελεγεία, γεγονός εμφανές και σε δύο ωδές

για τον θάνατο του βασιλιά της Σαρδηνίας Κάρολου Αλβέρτου. Ο «ηρωικός

ούτος και δυστυχής βασιλεύς»

προσελκύει το ενδιαφέρον λόγω ακριβώς του

ηρωισμού και της τραγικότητάς του. Στην «Ωδή εις Κάρολον Αλβέρτον» του

Ιωάννη Καρασούτσα,

περισσότερο από ό,τι στην ωδή του μιμητή του Νικο-

λάου Κατρέβα,

υπερτερεί ο θαυμασμός, εφόσον δεν χρεώνεται αποκλειστικά

στον εξυμνούμενο η ατυχής έκβαση των ενεργειών του. Στο τέλος του ποιήματος

προβάλλεται μια αντάξιά του δύναμη, ικανή να εκπληρώσει τους στόχους του:

Έλληνας ως στρατιώτας

ήσουν άξιος να έχης,

Κάρολε·εις του θριάμβου

τώρα έμελλες να τρέχης

το άρμα, τας καλάς δάφνας τρυγών.

Πολλάς φύουσι τα Τέμπη

8. Βλ.

αυροϊωαννου

, σ. 55.

9. Βλ. «Κάρολος Αλβέρτος. Βασιλεύς της Σαρδηνίας»,

Ευτέρπη

3/50 (15.9.1849),

σ. 615-617: 615.

10.

αρασουτσας

Ωδή εις Κάρολον Αλβέρτον

, Τυπογρ. Κ. Αντωνιάδου, Αθήνα 1849.

11. Νικόλαος

ατρεβας

, «Ωδή εις τον αποθανόντα βασιλέα της Σαρδηνίας Κάρο-

λον Αλβέρτον»,

Ποιητικά δοκίμια ήτοι Συλλογή διαφόρων ποιηματίων

, Τυπογρ. Ν.

Σταμένη, Σμύρνη 1849, σ. 11-12.