Α' ΤΟΜΟΣ

Βασιλησ Λετσιοσ

172

Λάμπρος

του Σολωμού. Για τα θέματα γλώσσας, θεωρίας της ποίησης και

της μετάφρασης ο Μαβίλης συμπλέει με τους υπόλοιπους Επτανήσιους, προ-

γενέστερους και σύγχρονους, είναι ο μαθητής που ακολουθεί το πρόγραμμα

των λαμπρών Επτανήσιων δασκάλων του. Για τα θέματα στιχουργικής, όμως,

και ειδικότερα ως προς τον ενδεκασύλλαβο (και το σονέτο αργότερα), στα

μεταφράσματα και στα ποιήματά του (εμείς θα σταθούμε στα πρώτα) ο Μαβί-

λης εμφανίζει στοιχεία «πρωτότοκου» παιδιού: Θα κάνει την επανάστασή του,

θα σταθεί απέναντι στους «γονείς», μέντορες και δασκάλους του, και προπα-

ντός στον Πολυλά. Το 1885, σε επιστολή του προς τον Ανδρέα Κεφαλληνό,

γράφει για την επινόηση του Πολυλά «να αποδώση τον συνδυασμόν του εξα-

μέτρου με τον πεντάμετρον» με «μέτρο μικτόν, δηλ. έναν δεκαεπτασύλλαβο

ιαμβικό και έναν δεκαπεντασύλλαβο πλεγμέν[ους]»: «Εγώ δεν ξέρω ακόμα αν

ο δεκαεπτασύλλαβος ακούεται καλά ή όχι».

Επίσης, το απόσπασμα του μετα-

φράσματος από τους «Τάφους»

του Ugo Foscolo «καμωμένο λίγο στερνότερα

από την έκδοση της μετάφρασης των

“

Τάφων

”

του Καλοσγούρου στην

Τέχνη

του 1899, σκοπό είχε ν’ αποδείξη τη χρησιμότητα του ενδεκασύλλαβου στίχου

σε μεταφραστικά έργα, που ως τότες την αρνιότουν η σχολή του Πολυλά».

Ο Μαβίλης επιλέγει τον δεκαπεντασύλλαβο κατά τη μεταφορά αφηγηματικών

κυρίως ποιημάτων. Γίνεται εξ ολοκλήρου χρήση του δεκαπεντασύλλαβου στα

περισσότερα από αυτά («Μαχαμπχαράτα, Νάλας και Νταμαγιάντη», «Δύο στί-

χοι του Lenau», «Λουδοβίκου Ούλανδ, Η κατάρα του τραγουδιστή», «Ροβέρ-

του Μπράουνιγκ, Σαούλ», «Ουεργιλίου Αινειάδα», «Tennyson, από τον Ενώχ

Άρδεν»), ενώ στα τρία πρώτα γίνεται χρήση της ομοιοκαταληξίας. Σε δύο μετα-

φράσματα, στα «Schiller, από τον Γουλιέλμο Τέλλο» και «Βύργερ, Λεονώρα»,

ο δεκαπεντασύλλαβος δεν χρησιμοποιείται εξ ολοκλήρου, αλλά σε στροφικά

συστήματα με ποικίλους συνδυασμούς. Για το πρώτο γίνεται σύντομος λόγος

παρακάτω (καθώς ο κύριος στίχος του είναι ο δεκατρισύλλαβος). Το δεύτερο

ωστόσο, που είναι ενδεχομένως και το γνωστότερο από τα μεταφράσματα του

Μαβίλη καθώς μεταφράζει ένα έργο που είχε μεγάλη απήχηση στη λογοτεχνία,

το θέατρο και τη μουσική, είναι σε 31 ομοιόμορφες ως προς τον συνδυασμό των

στίχων και της ομοιοκαταληξίας στροφές των οκτώ στίχων των 15-7-15-7-15-6-

8-7 συλλαβών. Σε αυτές τις στροφές, το σύστημα των οποίων εμπνέεται από το

γερμανικό πρωτότυπο, ο δεκαπεντασύλλαβος ομοιοκαταληκτεί με το δεύτερο

7. [Λορέντσος

αβιλης

Τα έργα του Λορέντσου Μαβίλη

, έκδοση του λογοτεχνι-

κού περιοδικού

Γράμματα

, Αλεξάνδρεια 1915, σ. 184.

Το ίδιο

, σ. 84.