Α' ΤΟΜΟΣ

Βασιλησ Λετσιοσ

170

τική.

Ο Μαβίλης συνεχίζει ως προς το θέμα αυτό το σολωμικό μεταφραστικό

πρόγραμμα, αντλώντας από διαφορετικούς συγγραφείς, από επιπλέον εθνι-

κές γλώσσες, και θα εντρυφήσει με ποικίλους τρόπους στους μορφολογικούς

συσχετισμούς με την ιταλική ποίηση, επιχειρώντας και αυτός μεταπλάσεις των

ποιητικών μορφών.

Με τον παραπάνω στόχο, ο Σολωμός μετέφρασε σε έντονα προσωπικό

ύφος και με τεχνητό τρόπο. Ο Μαβίλης θα αποφύγει (αλλά και δεν θα μπο-

ρούσε να έχει επιτύχει) το έντονα ιδιοσυγκρασιακό, ωστόσο τεχνητό, ύφος

του Σολωμού. Καθώς ωριμάζει, απομακρύνεται σιωπηλά από την «πατρική

εστία» των μεντόρων και δασκάλων συντοπιτών του. Νομίζω ότι ο πραγματι-

κός ποιητικός χώρος του, το πνευματικό πεδίο στο οποίο ένιωσε δημιουργικός

και ελεύθερος είναι το καθαρογραμμένο χειρόγραφο με τίτλο «Σονέττα», που

δημοσιεύθηκε μετά θάνατον. Κάποια από τα ποιήματα που περιλαμβάνονται

στη συλλογή αυτή έχουν προηγουμένως δημοσιευθεί σε περιοδικά εκτός Κέρ-

κυρας, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα το περιοδικό του Κωνσταντί-

νου Χατζόπουλου

Η Τέχνη

(π.χ. ο «Ανεμόμυλος», η «Καλλιπάτειρα» και το

«Καρδάκι» το 1898 και η «Λήθη», το «Excelsior!» και το «Μούχρωμα» το

1899) και αργότερα το περιοδικό

Γράμματα

της Αλεξάνδρειας («Αφιέρωση»,

«Αμίλητα», «Ιάκωβος Πολυλάς», «Νίκος Κογεβίνας», «Χάρρις» το 1911 και

«Άλκης Παλαμάς» και «Angelica Farfalla» το 1912), στοιχείο που νομίζω ότι

σηματοδοτεί μια νέα φάση πνευματικής δράσης και ποιητικής γραφής, που

συμπίπτει με την περίοδο διάχυσης, όπως ανέφερα παραπάνω, Επτανησίων

στο αθηναϊκό περιβάλλον και τελικά μερικής ή κατά σημεία αφομοίωσής τους

από τη Γενιά του 1880 και τον εθνικό λογοτεχνικό κανόνα. Είναι χαρακτηρι-

στικό ότι οι δύο αναφορές που κάνει ο Mario Vitti στον Μαβίλη στην

Ιστορία

της νεοελληνικής λογοτεχνίας

αναδεικνύουν αυτή την κάποια ετερότητα. Για

παράδειγμα, στο κεφάλαιο για την ποίηση των Ιονίων Νήσων αντιμετωπίζει

τον Μαβίλη ως εξαίρεση «που αναβαπτίζεται στον παρνασσισμό»,

ενώ η

δεύτερη αναφορά βρίσκει τον Μαβίλη να συνεξετάζεται με ποιητές όπως ο

Ιωάννης Γρυπάρης και ο Λάμπρος Πορφύρας στα πλαίσια του περιοδικού

Τέχνη

, στη χρονική μάλιστα στιγμή που ο ελληνικός Συμβολισμός απομακρύ-

νεται από τη βόρεια ατμόσφαιρα και βρίσκει τρόπο εφαρμογής με αναφορά

4. Βασίλης

ετσιος

, «Ο Σολωμός ως μεταφραστής των ποιητικών μορφών» στον

τόμο

Πρακτικά Ι΄ Πανιόνιου Συνεδρίου (Κέρκυρα 30.4 – 4.5.2015)

(υπό δημοσίευση).

5. Mario

itti

Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας

, Οδυσσέας, Αθήνα 2008,

σ. 253.