Α' ΤΟΜΟΣ

Βασιλησ Λετσιοσ

168

Ο Σολωμός στην ώριμη ποιητική του φάση θα συνεχίσει την παράδοση

του ιαμβικού δεκαπεντασύλλαβου, και βέβαια με τους δικούς του ποιητικούς

όρους, αλλά στην πρώιμη ποιητική του φάση, μέσω των μεταφρασμάτων του,

θα μεταφέρει τη μορφή σε νέα μετρικά δεδομένα, σε μια εποχή κατά την

οποία η ποίηση στα Ελληνικά (στην καθομιλουμένη) είναι υπό διαμόρφωση.

Ο Μαβίλης, που γεννιέται τρία χρόνια μετά τον θάνατο του Σολωμού, θα

καταλήξει και αυτός, στην ώριμή του ποιητική φάση, σε ένα αρκετά παγιωμέ-

νο στιχουργικό μοντέλο, που ωστόσο (και εδώ είναι μία από τις πρώτες φορές

που θα κάνουμε λόγο για ετερότητα) είναι άλλο από αυτό του Σολωμού, αλλά

και άλλο, στον βαθμό και με τον τρόπο που τουλάχιστον το χρησιμοποιεί,

από τα περισσότερα μέλη της Επτανησιακής ή και της Κερκυραϊκής Σχολής.

Πρόκειται για το σονέτο (γνήσιο ιταλικό προϊόν) σε ιαμβικό ενδεκασύλλαβο,

που είναι στίχος όχι ελληνικός (πρβλ. τον στίχο που επέλεξε ο Σολωμός),

αλλά ιταλικός. Για να φωτίσω αυτή τη στιχουργική διαφορά ως προς τον

Σολωμό και τον Μαβίλη, σχετικά με την επιλογή του δεκαπεντασύλλαβου

και του ενδεκασύλλαβου αντίστοιχα, θα παραθέσω το ακόλουθο χωρίο του

Γεράσιμου Σπαταλά:

το εφτανησιακό περιβάλλον δεν ήταν ξένο σ’ εκείνου [του ενδεκασύλλαβου]

το ρυθμό και στην επιρροή που εξάσκησεν επάνω του το ιταλικό περιβάλλον,

όπου εσπούδαξε. Όταν όμως εσκέφτηκε να γράψει έργον ελληνικό σύμφωνα

με την ψυχική υπόσταση της ελληνικής φυλής, για να της γίνει φίλαρχος και

καθοδηγητής και προφήτης, πράμα που πολύ λίγο χτιμιέται στις ημέρες μας,

αποκλειστικά εδούλεψε το δημοτικό δεκαπεντασύλλαβο, που το έθνος τόνε ζει

στο άρτιο.

Για τον ενδεκασύλλαβο, από την άλλη, και τον χαρακτήρα του βρήκα αντι-

προσωπευτικότερη για τον Μαβίλη την ακόλουθη αναφορά, πάλι του Σπατα-

λά, σχετικά με την απουσία του: α) «μαρτυράει για το ακουστικό χαλάρωμα

του Ρωμιού», β) «δείχτει ακόμα και το πόσο λίγο εκαλλιεργήθηκεν η τέχνη

στην Ελλάδα».

Ο Μαβίλης υπήρξε ποιητής και μεταφραστής, ίσως μάλιστα πρωτίστως

μεταφραστής και δευτερευόντως ποιητής (από την Επτανησιακή Σχολή δεν

είναι ο μόνος για τον οποίο θα αποτολμούσαμε αυτή την ιεράρχηση), δεδομέ-

νου ότι στην πρώτη έκδοση των

Έργων

του, αυτή του περιοδικού των

Γραμ-

2. Γεράσιμος

παταλας

Η στιχουργική τέχνη. Μελέτες για τη νεοελληνική μετρι-

κή

, επιμ. Ε. Γαραντούδης – Α. Κατσιγιάννη, ΠΕΚ, Ηράκλειο 1997, σ. 108-109.

Το ίδιο

, σ. 122.