Α' ΤΟΜΟΣ

Αριστεα Κομνηνελλη

158

Βασιλειάδης:

Εἴθ’ ὁ στενάζων ἄνεμος, ὁ καλαμὼν ποὺ κλαίει,

Τοῦ ἐλαφροῦ ἀέρος σου οἱ μοσχοβόλοι ὕμνοι

Καρασούτσας:

Εἴθ’ ὁ στενάζων ἄνεμος, ὁ δόναξ ὅστις κλαίει,

Ὁ μυροβόλος σου αὐτὸς ἀὴρ καὶ ζωογόνος

Βαλαωρίτης:

Τ’ ἄστρο τ’ ἀσημομέτωπο, ἡ μυρωδιὰ ποὺ χύνει

Τὸ γαλανὸ τὸ κῦμα σου, ὦ λίμνη μου γλυκειά

[το άστρο εμφανίζεται στην προηγούμενη στροφή]

Οι πρώτοι στίχοι μοιάζουν να επαναλαμβάνονται, αν και μικρές αποκλίσεις

υπάρχουν. Στον δεύτερο στίχο οι αποκλίσεις είναι μεγαλύτερες ως προς τις

εικόνες που δημιουργούνται. Έτσι, στον Βλάχο προστίθεται «ἡ μάγος ὅλη

φύσις», στον Βασιλειάδη προστίθεται το ηχητικό στοιχείο «οἱ ὕμνοι», οι οποί-

οι είναι όμως του «ἐλαφροῦ ἀέρος», και μέσω του σχήματος της υπαλλαγής

γίνονται και «μοσχοβόλοι», στον Καρασούτσα ο «ἀήρ» γίνεται και «ζωογό-

νος». Προφανώς εξαιτίας της δυσκολίας να συνταιριαστούν ηχητικά και τα

ελαφρά αρώματα και ο μοσχοβολημένος αέρας του πρωτοτύπου, οι μεταφρα-

στές δημιουργούν ο καθένας το δικό του μικροσύμπαν με τον αέρα και τα

αρώματά του, μέσα από τις κοντινές αλλά όχι ίδιες συνδηλώσεις.

Ένα ακόμη παράδειγμα ανάλυσης της μικροκλίμακας θα μπορούσε να είναι

η τρίτη στροφή, η οποία αποτελεί μέρος των λόγων του ποιητή προς τη λίμνη:

Tu mugissais ainsi sous ces roches profondes ;

Ainsi tu te brisais sur leurs flancs déchirés ;

Ainsi le vent jetait l’écume de tes ondes

Sur ses pieds adorés

Βλάχος:

Οὕτω τοὺς βράχους ἔδαιρον τὰ κύματά σου λάβρα,

Κατὰ τῶν ἀποτόμων των θραυόμενα πλευρῶν,

Καὶ τὸν ἀφρόν των τὸν λευκὸν προσπνέουσα ἡ αὔρα,

Οὕτω πρὸ τῶν ποδῶν αὐτῆς ἔῤῥιπτε τῶν ἁβρῶν

Καρασούτσας:

Οὕτω καὶ τότε τὰ γλαυκὰ νερά σου ἐκυμάτουν

Εἰς βράχους οὕτως ἔθραυες τό κῦμα σου φλοισβῶδες

Ὁμοίως ἄχνην ἔῤῥιπτες δρόσου ἔνθα ἐπάτουν

Οἱ λατρευτοί της πόδες.