B' ΤΟΜΟΣ

Αρετη Βασιλειου

484

μνημονευμάτων

του αναφέρεται στην αγάπη του για το θέατρο.

Η γοητεία

της ποίησης όμως σταμάτησε από τη στιγμή που άρχισε να ασχολείται με την

πολιτική. Αν υποθέσουμε ότι στην Κροστάνδη συνέγραψε, μεταξύ των υπόλοι-

πων ελεγειακών δραμάτων, και την

Ιφιγένεια εν Ταυρίδι

, τότε το έτος 1821 θα

πρέπει να θεωρηθεί ως το terminus post quem συγγραφής της τραγωδίας,

ενώ το 1826 ως το terminus ante quem, καθώς σε αυτό το χρονικό όριο ο

συγγραφέας διέμενε στη συγκεκριμένη πόλη.

Μάλιστα, στην «Εισαγωγή»

της εκδοθείσας τραγωδίας του εξομολογείται ότι την έγραψε σε διάστημα ενός

μόνο μήνα.

Η καλή γνώση της Γαλλικής, της μοναδικής δυτικοευρωπαϊκής γλώσσας

που έμαθε, μας παραπέμπει αυτομάτως στις αποκλειστικά γαλλικές δραμα-

τουργικές επιρροές του ηγεμονόπαιδος Σούτζου αναφορικά με τη συγγραφή

της

Ιφιγένειας εν Ταυρίδι

. Στην «Εισαγωγή» της τραγωδίας του αναφέρεται

μεν στις οφειλές του στον Ευριπίδη, αλλά παραθέτει και τις ομόθεμες γαλλι-

κές τραγωδίες των Guymond De La Touche, François-Joseph De Lagrange-

Chancel, καθώς και το λιμπρέτο των Duché de Vancy και Antoine Danchet

στην ομόθεμη όπερα των Henri Desmarets – André Campra, παρότι δεν

παραδέχεται ότι επηρεάστηκε από αυτά.

Η σύγκριση όμως της τραγωδίας

λουθώντας την στις περιπλανήσεις της στη Μολδοβλαχία, ύστερα από την έκρηξη της

επανάστασης του 1821 και την εισβολή του Αλέξανδρου Υψηλάντη στη Μολδαβία. Βλ.

Άννα Τ

αμπακη

, «Ο Γεώργιος Σερούιος, μεταφραστής του Βολταίρου» στο

Η νεοελ-

ληνική δραματουργία και οι δυτικές της επιδράσεις (18ος-19ος αι.). Μία συγκριτική

προσέγγιση

, Αφοί Τολίδη, Αθήνα 1993, σ. 75-76.

18. Αναφέρεται στην παρακολούθηση παραστάσεων ιταλικής όπερας στην Κρο-

στάνδη μεταξύ 1821 και 1826. Αναφέρει επίσης ότι το 1848 ήταν υπεύθυνος στο

Ιάσιο για τον καταρτισμό θιάσου, παρότι είχε χάσει μεγάλα χρηματικά ποσά σε αυτό

το εγχείρημα. Βλ. Nicolas

outzo

, σ. 44-45, 163. Επιπλέον, ο επίσης Φαναριώτης Αλ.

Ρ. Ραγκαβής μας πληροφορεί ότι ο οικοδιδάσκαλος του Ν. Σούτζου στην Κωνσταντι-

νούπολη Γ. Σερούιος μετέφραζε για χάρη των ηγεμονοπαίδων μαθητών του γαλλικές

τραγωδίες με ελληνικά θέματα σε στίχους και τις παρουσίαζε ενώπιόν τους, «ίνα εξαί-

ρη το πνεύμα των μαθητών του, και καλλιεργή αυτών το αίσθημα προς το καλόν και

υψηλόν», χωρίς ούτε ο ίδιος ο δάσκαλος ούτε οι μαθητές να έχουν παρακολουθήσει

ποτέ έως τότε θέατρο. Βλ. Αλέξανδρος Ρ. Ρ

αγκαβης

Απομνημονεύματα

, τ. Α΄, Βιβλι-

οπωλείον της Εστίας Γεωργίου Κασδόνη, εν Αθήναις 1894, σ. 30-31. Το απόσπασμα

παρατίθεται και στο Τ

αμπακη

, σ. 82.

19. Για τα χρόνια παραμονής στην Κροστάνδη βλ. S

outzo

, σ. 39-40, 59.

20. Σ

ουτζος

, «Εισαγωγή της εν Ταυρίδι Ιφιγενείας» στο

Ιφιγένεια εν Ταυρίδι

, σ. α΄.

21. «Επειδή [η συγγραφή της τραγωδίας του] προήλθεν από έξαφνον και απροσ-

δόκητον αντίληψιν του σχεδίου, δεν επρόφθασα να προαναγνώσω τον Γκιμών-δε-

λά-Τους, και Δουσέ και άλλους περί του αυτού ενασχοληθέντας. Η ορμή ήτον αυτό-