B' ΤΟΜΟΣ

481 / 562

Αρετη Βασιλειου
480
δεν θα παρασταθεί η μεταφρασμένη από τον Goethe εκδοχή του μύθου της
εν Ταύροις Ιφιγένειας, αλλά η διασκευή του ευριπίδειου μύθου από τον Νικό-
λαο Α. Σούτζο. Έτσι, το 1837 ο πρώτος δραματικός θίασος της καινούργιας
πρωτεύουσας του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, ο ερασιτεχνικός θίασος
του Κεφαλλονίτη Αθανάσιου Σκοντζόπουλου, θα ανεβάσει στη δεύτερη θερι-
νή θεατρική του περιοδεία, σε ευτελή στεγασμένη αίθουσα, την πεντάπρακτη
τραγωδία Ιφιγένεια εν Ταυρίδι του Φαναριώτη συγγραφέα, με κύριους ηθο-
ποιούς τον Νικόλαο Ελευθερίου ως Ιφιγένεια και τον Σεραφείμ Δεσποτόπουλο
ως Ορέστη.3 Η τραγωδία θα εκδοθεί μάλιστα το ίδιο έτος. Παρότι παλαιό-
τεροι, αλλά και νεότεροι μελετητές της ιστορίας του νεοελληνικού θεάτρου
χαρακτηρίζουν την τραγωδία του Σούτζου ως αισθητικά άτεχνη σε σχέση με
το ευριπίδειο πρότυπό της,4 εντούτοις θα είναι η μοναδική ταυρική Ιφιγένεια
που θα επαναληφθεί κατά τις επόμενες δεκαετίες και μέχρι το 1870 από τους
ελληνικούς επαγγελματικούς θιάσους, τόσο στην αθηναϊκή σκηνή όσο και σε
αυτή των ομογενών της Κωνσταντινούπολης. 5
Τι είναι όμως αυτό που κάνει την ελληνική θεατρική σκηνή να προτιμά
ντινούπολη – Σμύρνη. Οκτώ μελετήματα, Πολύτροπον, Αθήνα 2006, σ. 41. Για τη
μετάφρασή του από τον Αλ. Ρ. Ραγκαβή βλ. Κωνσταντίνα Ριτσατου, «Με των Μου-
σών τον έρωτα…». Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής και το νεοελληνικό θέατρο, ΠΕΚ,
Ηράκλειο 2011, σ. 305, 313-315. Για την παράσταση σε σκηνοθεσία Θ. Οικονόμου βλ.
Σπαθης, «Η Ιφιγένεια του Γκαίτε και η συμμετοχή της στην πορεία του νεοελληνι-
κού θεάτρου» στον τόμο Στέφανος. Τιμητική προσφορά στον Βάλτερ Πούχνερ, επιμ.
Ιωσήφ Βιβιλάκης, Ergo, Αθήνα 2007, σ. 1137-1141.
3. Νικόλαος Ι. Λασκαρης, Ιστορία του Νεοελληνικού Θεάτρου, τ. Β΄, Μ. Βασιλείου
& Σία, Αθήναι 1939, σ. 213· Σπαθης, Ο Διαφωτισμός, σ. 242-243.
4. Λασκαρης, σ. 215-216· Σπαθης, Ο Διαφωτισμός, σ. 243· Ευσεβία Χασαπη-Χρι -
στοδουλου, Η ελληνική μυθολογία στο νεοελληνικό δράμα. Από την εποχή του Κρητι-
κού Θεάτρου έως το τέλος του 20ού αιώνα, τ. Α΄, University Studio Press, Θεσσα-
λονίκη 2002, σ. 397-398.
5. Ο Θ. Χατζηπανταζής καταγράφει πιθανή παράσταση της τραγωδίας στην Αθή-
να στις 22.3.1858 από το Εθνικόν Θέατρον του Γρηγορίου Καμπούρογλου, καθώς και
τις εξής παραστάσεις στην Κωνσταντινούπολη: 20.3.1863, θίασος Επιτροπής Κων-
σταντινουπολιτών· 1.11.1868, θίασος Κυριακού· 26.1.1870, θίασος «Αισχύλος» Παντε-
λή Σούτσα – Διονυσίου Ταβουλάρη· 12.2.1870, θίασος «Αισχύλος» Παντελή Σούτσα
– Διονυσίου Ταβουλάρη στη λέσχη Μνημοσύνη. Bλ. Θόδωρος Χατζηπανταζης , Από
του Νείλου μέχρι του Δουνάβεως. Το χρονικό της ανάπτυξης του ελληνικού επαγγελ-
ματικού θεάτρου στο ευρύτερο πλαίσιο της Ανατολικής Μεσογείου, από την ίδρυση
του ανεξάρτητου κράτους ώς τη Μικρασιατική Καταστροφή, τ. Α2, ΠEK, Ηράκλειο
2002, σ. 21, 30, 66, 80. Για τις κωνσταντινουπολίτικες παραστάσεις βλ. επίσης Στα-
ματοπουλου-Βασιλακου , σ. 56, 58, 59.