B' ΤΟΜΟΣ

ΒΑΡΒΑΡΑ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

428

διαπλοκής, της προδοσίας, του έρωτα και το έργο κλείνει με τη δολοφονία του

έφηβου ακόμη Βρεταννικού. Ο Γάλλος συγγραφέας, επιχειρώντας την προ-

βολή του ανθρώπινου ψυχισμού, εισάγει ένα γυναικείο πρόσωπο, την Ιουνία,

που αποτελεί λόγω του έρωτα το μήλον της έριδας μεταξύ του Νέρωνα και του

Βρεταννικού, καθιστώντας έτσι πιο πολύπλοκες τις σχέσεις και πιο σύνθετα

τα κίνητρα των προσώπων.

Ο Ιταλός συγγραφέας του 19ου αιώνα Κόσσα

(Pietro Cossa) ήταν ο πρώτος που έγραψε θεατρικό έργο με τον τίτλο

Νέρων

Μάλιστα το έργο παρουσιάστηκε από τον θίασο «Μένανδρο» σε μετάφραση

Ταβουλάρη στο θέατρο «Απόλλων» της Σύρου το 1878.

Η περιπετειώδης ζωή του Ρωμαίου αυτοκράτορα με τους άνομους έρωτες

και τα αχαλίνωτα πάθη, καθώς και η ταραγμένη ιστορική περίοδος βρίσκουν

στο μελόδραμα το ιδανικό είδος έκφρασης.

Η στέψη της Ποππαίας,

όπερα του

Μοντεβέρντι (Claudio Monteverdi) με λιμπρέτο του Μπουζενέλο (Giovanni

Francesco Busenello), παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Teatro Santi

Giovanni e Paolo στη Βενετία κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού του 1643.

Είναι μία από τις πρώτες όπερες που οι δημιουργοί τους εμπνεύστηκαν από

ιστορικά γεγονότα. Εστιάζει στις ενέργειες της ερωμένης του Νέρωνα, Ποπ-

παίας, με στόχο να στεφθεί αυτοκράτειρα. Η όπερα συγκαταλέγεται στα καλύ-

τερα έργα του συνθέτη και συνετέλεσε στην καθιέρωσή του.

Με το όνομα του Νέρωνα έχουμε τέσσερις όπερες:

Νέρων

του Χαίντελ

(Georg Friedrich Händel) (1715), αποτυχημένη μπαρόκ όπερα, σε αντίθεση

με την

Αγριππίνα

του ίδιου συνθέτη με κεντρική ηρωίδα τη μητέρα του Νέρω-

να, η οποία έχει αναδειχθεί ως μία από τις πιο δημοφιλείς όπερες του δημι-

ουργού της.

Νέρων

του Ρουμπινστάιν (Anton Rubinstein) (1897) είναι μια

σύνθετη πολυπρόσωπη όπερα γεμάτη από τις μηχανορραφίες των γυναικών

που κινούνται γύρω από τον Νέρωνα.

Νέρων

του Μπόιτο (Arrigo Boito)

(1924), η σημαντικότερη ίσως μελοδραματική σύνθεση με θέμα τη ζωή του

Ρωμαίου αυτοκράτορα, δραματοποιεί πετυχημένα τη σύγκρουση της παλιάς

και της νέας θρησκείας, παρουσιάζοντας επί σκηνής την εντυπωσιακή πυρκα-

12.

Το ίδιο

, τ. 5, σ. 2014-2015.

13. Γιάννης Σ

ιδέρης

Ιστορία του νέου ελληνικού θεάτρου

, τ. Α΄, Καστανιώτης,

Αθήνα 1990, σ. 87.

14.

Kobbé’s Complete Opera Book

, επιμ. κόμης Hatewood – Antony Peattie,

Ebury Press, Λονδίνο 1997, σ. 491-492.

15. John W

arrack

– Ewan W

est

Τhe Concise Oxford Dictionary of Opera

Oxford University Press, Οξφόρδη 1996, σ. 295-296.

16.

Kobbé’s Complete Opera Book

, σ. 696.