431 / 562
ΒΑΡΒΑΡΑ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
430
δαιμονιζόμενον».
22
Στο πλαίσιο των αισθητικών παραμέτρων της εποχής, η
ένταξή του «εις τας απαιτήσεις της ρομαντιζούσης Ουγείου και Σαιξπηρεί-
ου Σχολής»
23
συνιστά εκ προοιμίου κριτήριο καταξίωσης. Ωστόσο η επιτροπή
του διαγωνισμού το απέρριψε, επειδή έκρινε ότι ο χαρακτήρας του Νέρωνα
δεν ανταποκρινόταν στον ηθικοδιδακτικό χαρακτήρα του θεάτρου. Ο Αμπελάς
υπεραμύνεται του έργου του αντιπαραβάλλοντας τους τραγικούς χαρακτήρες
του μητροκτόνου Ορέστη και της παιδοκτόνου Μήδειας.
24.
Στο έργο κυριαρχεί η θηριωδία του Νέρωνα και η αντίδραση που έχει προ-
καλέσει στις τάξεις των συγκλητικών, οι οποίοι συνωμοτούν για να τον εκθρο-
νίσουν και να ανακηρύξουν αυτοκράτορα τον Γάλβα. Πάνω στον νωπό τάφο
του Σενέκα, ενός από τα θύματα του αυτοκράτορα, και ενώπιον της ετοι-
μοθάνατης συζύγου του φιλοσόφου, της Παυλίνας, ο όρκος των συνωμοτών
αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα. Ο κομπασμός του Νέρωνα για τις καλλιτεχνικές
του επιδόσεις και η απαίτησή του να λατρεύεται ως θεός χλευάζεται και απο-
δοκιμάζεται ζωηρά από τους συγκλητικούς, που υποστηρίζουν με πάθος τις
δημοκρατικές παραδόσεις και τα χρηστά ρωμαϊκά ήθη. Ο μόνος που του μένει
πιστός μέχρι το τέλος και τον ακολουθεί και στον θάνατο είναι ο απελεύθερος
Σπόρος, τον οποίο οι πηγές αναφέρουν ότι παντρεύτηκε επειδή έμοιαζε της
Ποππαίας.
25
Ο Σπόρος θα του αναγγείλει την πυρκαγιά της πρωτεύουσας,
θέαμα το οποίο απολαμβάνει τραγουδώντας με τη λύρα του και νομίζοντας ότι
έγινε ο «Βιργίλιος της Ρώμης» (σ. 34):
Πόση έμπνευση μοι δίδει τούτο!
Όμοιον μοι φαίνεται με της
αρχαίας Τροίας την πυρπόλησιν
καθώς την περιγράφει ο Βιργίλιος (σ. 32).
Ο Αμπελάς, επιχειρώντας να δώσει δραματικό ενδιαφέρον στο έργο του
«ποιητική αδεία», αυθαιρετεί σε σχέση με τις πηγές, παρουσιάζοντας τη δεύ-
τερη σύζυγο του Νέρωνα, την Ποππαία, ως το αντίπαλον δέος του παρανοϊ-
κού αυτοκράτορα. Επιθυμώντας να τον συνετίσει, τον ικετεύει να σταματήσει
τις αποτρόπαιες πράξεις:
22.
Ό.π.
23.
Το ίδιο
, σ. ζ΄.
24.
Το ίδιο
, σ. ιδ΄-ιε΄.
25. Ι
ωσήφ
, ό.π.