B' ΤΟΜΟΣ

427 / 562

ΒΑΡΒΑΡΑ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
426
Στη χώρα μας, λόγω του πλούσιου ιστορικού βίου, το ιστορικό δράμα
παρουσιάζει αξιόλογη ανάπτυξη. Ο 19ος αιώνας μας κληροδότησε τα ιστορικά
δράματα της ελληνικής επανάστασης και τις ιστορικές τραγωδίες της καθα-
ρεύουσας με θεματικό πυρήνα αρχαιοελληνικό, βυζαντινό και νεότερο. Κύριοι
εκπρόσωποι οι Ιωάννης Ζαμπέλιος,4 Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής, Δημήτριος
Βερναρδάκης και Σπυρίδων Βασιλειάδης. 5 Η ελληνιστική και η ρωμαϊκή περί-
οδος, μην εκφράζοντας την προγονική δόξα, δεν συμπεριλαμβάνονταν στα
άμεσα ενδιαφέροντα των συγγραφέων του 19ου αιώνα.
Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Νέρων ανήκει στις ιστορικές προσωπικότητες που
έζησαν μια άκρως ενδιαφέρουσα εποχή, αυτή του 1ου μ.Χ. αιώνα, της οποίας
το κύριο χαρακτηριστικό ήταν η πάλη μεταξύ της παλιάς και της νέας θρησκεί-
ας. Παράλληλα, ο ίδιος παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον ως ψυχοσύνθεση, την
οποία η επίσημη ιστορία έχει κατατάξει στις ψυχικά διαταραγμένες. Η νοσηρότητα
στην ερωτική του ζωή, η οποία περιελάμβανε και πρόσωπα του στενού οικογενεια-
κού του περιβάλλοντος, όπως τη μητέρα του και την αδελφή του, η ομοφυλοφιλία
του, η ευκολία με την οποία αφαιρούσε τη ζωή αγαπημένων προσώπων και, τέλος,
οι καλλιτεχνικές –κυρίως μουσικές και θεατρικές– του ενασχολήσεις συνθέτουν
ένα πλούσιο μωσαϊκό. Oι ψηφίδες του όμως είναι δύσκολο να εναρμονιστούν,
καθόσον καλύπτονται με παχύ στρώμα δοξασιών και μυθευμάτων. Η τερατώδης
φυσιογνωμία του Νέρωνα ολοκληρώνεται με την εντυπωσιακή μαρτυρία σύμφωνα
με την οποία η καταστρεπτική πυρκαγιά που ξέσπασε το 64 μ.Χ. στη Ρώμη και
μαινόταν επί εννέα ημέρες οφειλόταν σε επιθυμία του να αναπαραστήσει την και-
όμενη Τροία. Για την επαίσχυντη πράξη στη συνέχεια ενοχοποίησε και τιμώρησε
βίαια τους χριστιανούς, θανατώνοντας μεταξύ άλλων τους αποστόλους Πέτρο και
Παύλο. Οι επίσημες ιστορικές πηγές της αρχαιότητας οι οποίες υποστηρίζουν τα
προαναφερθέντα είναι ο Τάκιτος,6 ο Σουητώνιος7 και ο Δίων Κάσσιος8, από τους
οποίους κανένας δεν υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων.
4. Άννα Ταμπάκη, «Η μετάβαση προς το εθνικό δράμα» στο Το Νεοελληνικό Θέα-
τρο (18ος-19ος αι.). Ερμηνευτικές προσεγγίσεις, Δίαυλος, Αθήνα 2005, σ. 293-301.
5. Ταμπάκη, «Η χρήση του ιστορικού μύθου στη δραματουργία του 19ου αιώνα»
στο Η νεοελληνική δραματουργία και οι δυτικές της επιδράσεις, (18ος-19ος αι.),
Ergo, Αθήνα 2002, σ. 120-126.
6. Τάκιτος , Χρονικά, εισαγωγή – μτφρ. – σχόλια Νίκος Πετρόχειλος, τ. Β΄, βιβλία
XIII-XVI, ΜΙΕΤ, Αθήνα 2012· τ. Γ΄, βιβλία I-V, MIET, Αθήνα 2013.
7. Σ ουητώνιος, «Νέρων» στο Οι βίοι των καισάρων, εισαγωγή – μτφρ. – σχόλια
Νίκος Πετρόχειλος, τ. Β΄, βιβλίο V, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1999, σ. 61-121.
8. Dio’s Roman History, μτφρ. Earnest Cary, τ. VIII, Harvard University
Press, 1 1925, (21955, 3 1961), σ. 13-399.