423 / 562
Μιχαλησ Γεωργιου
422
αποδόθηκε στο γεγονός ότι ο Βερνάρδος ήταν «φιλέλλην μουσουργός» και
είχε εμβαθύνει «στο πνεύμα των προγόνων».
46
Τα σκηνικά και τα κοστούμια
θεωρήθηκαν «πλήρη» και «ακριβή».
47
Ουσιαστικά, όταν η ελληνική κοινωνία έφτασε στο σημείο να διεκδικήσει
την επί σκηνής αναβίωση του αρχαίου δράματος, τα σκηνικά πρότυπα του
τελευταίου ήταν ήδη διαμορφωμένα στη Δύση. Έτσι, αυτή πραγματοποιείται
σύμφωνα με τον τρόπο που η γερμανική οπτική είχε καθιερώσει, κάτι που
καθορίζει το ιδεολογικό βάρος που φέρει το σκηνικό γεγονός. Δημιουργείται
μια ιστορικιστική αντίληψη στον τρόπο παρουσίασής της, με στόχο την ανά-
δειξη επί σκηνής του ένδοξου παρελθόντος. Την επόμενη δεκαετία, η αναβίωση
του αρχαίου δράματος εκφράζεται με «μουσειακό» τρόπο, με την εμφάνιση
της «Εταιρείας υπέρ της Διδασκαλίας του Αρχαίου Δράματος» του Γεωργίου
Μιστριώτη, όπου η παράσταση γίνεται από το αρχαίο κείμενο, ως αντίδραση
στον αναπτυσσόμενο δημοτικισμό, με τη χρήση χιτώνων και καθορισμένων χει-
ρονομιών των ηθοποιών σύμφωνα με τον αρχαίο τρόπο. Βέβαια, το διάστημα
αυτό το ελληνικό κοινό άρχισε να ενημερώνεται πλέον για τις δραστηριότητες
των γερμανικών ελεύθερων θεάτρων, για τη Freie Bühne του Όττο Μπραμ
και τη Freie Volksbühne του Μπρούνο Βίλλε, το Deutsches Theater του
Βερολίνου, ενώ το θέατρο του Μάινινγκεν είχε αποκτήσει κύρος στη σκέψη
των Ελλήνων θεατρανθρώπων.
48
Και ενώ οι παραστάσεις του Μιστριώτη, που
έδιναν έμφαση στον τρόπο απαγγελίας του αρχαίου κειμένου, δεν γίνονταν
αποδεκτές από το κοινό, το ιστορικιστικό μοντέλο παραμένει ενεργό κατά το
γύρισμα του αιώνα. Τον Νοέμβριο του 1901, η σκηνοθεσία της
Άλκηστης
του
Ευριπίδη με τη μουσική του Ρίτερ φον Γκλουκ, του άρτι αφιχθέντος από τη
Βιέννη Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, αναπαριστούσε επί σκηνής το μυκηνα-
ϊκό ανάκτορο του Αδμήτου, ενώ τα κοστούμια και τα πρόσωπα του έργου
παρέπεμπαν σε μορφές της αρχαιότητας με βάση την αρχαία γλυπτική και
αγγειογραφία.
49
Στην ίδια κατεύθυνση ήταν και η σκηνοθεσία της
Αντιγόνης
46. «Οι Πέρσαι του Αισχύλου»,
Σύλλογος
, 20.10.1889.
47. «Οι Πέρσαι του Αισχύλου»,
Παλιγγενεσία
, 20.10.1889.
48. Νικηφόρος
Π
απανδρέου
,
Ο Ίψεν στην Ελλάδα, Από την πρώτη γνωριμία στην
καθιέρωση 1890-1910
, Κέδρος, Αθήνα 1983, σ. 16·
Γ
λυτζουρησ
, σ. 55.
49. «Η πρώτη της “Νέας Σκηνής”»,
Το Άστυ
, 23.11.1901· Βάνια
Π
απανικολά
-
ου
, «Η νεορομαντική πρόσληψη της αρχαιοελληνικής τραγωδίας από τον Κωνσταντίνο
Χρηστομάνο» στον τόμο
Πρακτικά Γ΄ Πανελλήνιου Θεατρολογικού Συνεδρίου
,
Παρά-
δοση και Εκσυγχρονισμός στο Νεοελληνικό Θέατρο: από τις απαρχές ώς τη μετα-
πολεμική εποχή (Ρέθυμνο 23-26.10.2008)
, επιμ. Κωνσταντίνα Γεωργιάδη – Αντώνης
Γλυτζουρής, Τομέας Θεατρολογίας – Μουσικολογίας, ΠΕΚ, Ρέθυμνο 2010, σ. 401-409.