B' ΤΟΜΟΣ

421 / 562

Μιχαλησ Γεωργιου
420
των δραμάτων επέτυχε πληρέστατα, περιφανείς καταστήσασα τας καλλονάς
του ελληνικού δράματος».34 Το 1889 άρθρο Γερμανού αρθογράφου στο περι-
οδικό Εστία ενημέρωνε για την ιστορικιστική παράσταση της Ορέστειας στο
θέατρο του Ντάρμστατ. 35
Παράλληλα με τις δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις, οι Έλληνες διανοούμε-
νοι επιχείρησαν να μεταφέρουν στην Αθήνα το ιστορικιστικό μοντέλο προσέγ-
γισης του αρχαίου δράματος που είχαν αναπτύξει οι σκηνοθέτες των αυλικών
θεάτρων της Γερμανίας. Το 1887 ο συγγραφέας και πρεσβευτής στο Βερο-
λίνο Άγγελος Βλάχος σκηνοθέτησε τον Οιδίποδα Τύραννο στο θέατρο των
«Ολυμπίων». Η παράσταση βασίστηκε σε αντίστοιχη που έγινε το 1886 στο
Μόναχο, από όπου μάλιστα μεταφέρθηκαν τα σκηνικά και τα κοστούμια.36
Επιπλέον, το 1888 ο λογοτέχνης και δημοσιογράφος Δημήτριος Κορομηλάς
παρουσίασε την Αντιγόνη του Σοφοκλή, όπου το ανάκτορο της Αντιγόνης
βασίστηκε σε αρχιτεκτονικά σχέδια του Βίλχελμ Ντέρπφελντ.
Το αποκορύφωμα της μεταφοράς στην Ελλάδα των γερμανικών σκηνοθε-
τικών προσεγγίσεων στο αρχαίο δράμα αποτέλεσε η παράσταση των Περσών
του Αισχύλου το 1889 στο Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας, που δόθηκε προς
τιμήν των γάμων του Κωνσταντίνου του Α΄ και της Σοφίας Χοεντσόλερν, η
οποία ήταν αδελφή του αυτοκράτορα της Γερμανίας Γουλιέλμου Β΄. Το συγκε-
κριμένο εγχείρημα είχε προτείνει ο πρίγκιπας Βερνάρδος του Μάινινγκεν στον
Αλέξανδρο Ρίζο Ραγκαβή σε συνάντησή τους το 1881 στο Βερολίνο, όταν ο
τελευταίος ήταν πρεσβευτής εκεί. 37 Ο Βερνάρδος ήταν ο πρωτότοκος γιος του
Γεωργίου, δούκα του Σαξ Μάινινγκεν, ο οποίος είχε αναλάβει από το 1870 τη
διεύθυνση του θεάτρου του Μάινινγκεν, όπου είχε δημιουργήσει θίασο συνό-
λου ανεβάζοντας παραστάσεις που χαρακτηρίζονταν από ιστορική ακρίβεια.38
34. Ό.π., 11/525 (1887), σ. 2-3.
35. Αύγουστος Βόλτς, «Η Ορέστεια εν Δαρμστάτη», Εστία 28/726 (1889), σ.
355-356.
36. «Πινακίδες», Εφημερίς, 24.5.1887.
37. Ο πρίγκιπας Βερνάρδος του Μάινινγκεν ήταν φιλέλληνας και επισκέφθηκε
την Ελλάδα δύο φορές. Το 1888 μετέφρασε το έργο του Σίλλερ Η συνωμοσία του
Φιέσκο στην Γένουα στα Ελληνικά και το 1889 την Εμιλία Γκαλότι του Λέσινγκ.
38. Max Grube, Geschichte der Meininger, Deutsche Verlags-Anstalt, Στουτγάρδη
– Βερολίνο – Λειψία 1926· Steven Dehart, The History and Legacy of Georg II. Von
Sachsen-Meiningen and his Theater, Διδακτορική Διατριβή, Johns Hopkins University,
1979· Ann Marie Koller, The Theater Duke. Georg II of Saxe-Meiningen and the
German Stage, Stanford University Press, Stanford 1984, σ. 5· John Osborne , The
Meiningen Court Theatre 1866-1890, Cambridge University Press, Cambridge