395 / 562
Καιτη Διαμαντακου-Αγαθου
394
μαζί του «τον κράτιστον την τέχνην» Αισχύλο, έτσι και ο Γρυπάρης, στην αρχή
μιας νέας πολιτικής και πολιτιστικής εποχής, ενώ άρχισε τις δημοτικές του
απόπειρες με τον Ευριπίδη, τελικά αφοσιώθηκε στον «γίγαντα της σκηνής
πατέρα» Αισχύλο, με τον οποίο συνδέθηκε η συλλογική αναπαράσταση αλλά
και η αυτοαναπαράσταση του Γρυπάρη ως μεταφραστή από την πρώτη δεκα-
ετία του 20ού αιώνα και μέχρι το τέλος της ζωής του. Και αν οι αμφιταλα-
ντεύσεις και οι τελικές επιλογές του μυθοπλαστικού Διονύσου ήταν προδιαγε-
γραμμένες εξαρχής από τον θεατρικό δημιουργό του, τον Αριστοφάνη, στην
περίπτωση του πραγματικού ιστορικού Γρυπάρη είναι πιθανό ότι οι οριστικές
μεταφραστικές προτεραιότητές του υπαγορεύθηκαν επίσης, δίκην εθνικού
καθήκοντος, εξωγενώς, για να αφομοιωθούν και να εσωτερικευθούν καθ’ οδόν
από τον ίδιο, μέσα στο πυκνό πλαίσιο αναζήτησης κατηγορημάτων και απο-
νομής χρισμάτων που απαιτούσε ο καταστατικός προσδιορισμός της εθνικής
ταυτότητας στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα.