371 / 562
Κωνσταντινα Ριτσατου
370
το παρόν εικόνα, δεν φαίνεται να νοτίζονται από τους ευρωπαϊκούς πνευμα-
τικούς και καλλιτεχνικούς ανέμους. Ο Περεσιάδης δεν μιλάει για τον «λαό»,
αλλά και εκείνος και οι χαρακτήρες των δραμάτων του βρίσκονται εγγύτερα
σε αυτόν. Ο συγγραφέας της
Γκόλφως
δεν διατυμπανίζει τα χαρακτηριστι-
κά της συλλογικής ταυτότητας των προσώπων της δραματουργίας του, απλά
γιατί τίποτα δεν φαίνεται να απειλεί τη συγκρότησή τους. Και δεν αισθάνε-
ται υποχρεωμένος να διαφεντέψει στα πέρατα της οικουμένης τα πολιτισμικά
δίκαια της πατρίδας του, την οποία υπεραγαπά και αναγνωρίζει στις σπηλιές
και στα λαγκάδια του τόπου της καταγωγής του, εκεί όπου συναντιούνται οι
ερωτευμένοι των δραμάτων του. Τα χνάρια της νεράιδας του Περεσιάδη είναι
αλαφροπάτητα. Η Πούλια αφήνει στην ψυχαρική Έβα όλα τα νήματα από το
τεντωμένο σκοινί που διαπερνά τη συγκρότηση της εθνικής ταυτότητας, στον
20ό πια αιώνα, με ενδιάμεσο κρίκο την Καρυάτιδα να απλώνει το ένα χέρι
στην κλασική αρχαιότητα και το άλλο στη λαϊκή παράδοση.