B' ΤΟΜΟΣ

Αναζητώντας την εθνική ταυτότητα στα χνάρια μιας νεράιδας

367

ανυπακοή στους παραδοσιακούς –ακόμα και για την Ευρώπη– κανόνες ενδυ-

μασίας και συμπεριφοράς. Η Έβα όχι μόνο δεν τυλίγεται με τα νοσταλγικά

αρχαιοελληνικά αραχνοΰφαντα πέπλα της Καρυάς, αλλά έχει κοντά μαλλιά

και σε όλες τις εμφανίσεις της φορά το κατ’ εξοχήν ανδρικό ρούχο, το άκρως

ανατρεπτικό για εκείνη την εποχή παντελόνι. Ο Ψυχάρης εμπνέεται από την

ευρωπαϊκή πρωτοπορία και τη γύρω του πραγματικότητα, βρίσκεται δηλαδή

στην αντίπερα όχθη από τον αθηναιογράφο που αναζητά στα λευκώματα των

περιηγητών προηγούμενων εποχών τα πρότυπα των ιστορικών κοστουμιών των

δραμάτων του.

Η τόλμη ωστόσο της Έβας δεν περιορίζεται στα ρούχα. Μαζί με τα φου-

στάνια, τα δαντελένια μεσοφόρια και τα πέπλα, πετά από πάνω της τη δεύ-

τερη θέση, εκείνη που την τοποθετεί κάτω από το ισχυρό φύλο – πατέρα,

αδερφό ή σύζυγο. Παίρνει από τον άντρα την πρωτοβουλία ακόμα και στον

έρωτα. Ο Μιχαήλ του Καμπούρογλου αποσπά το πέπλο από τη νεράιδα του

Κάστρου και ο Ζήκος του Περεσιάδη παίρνει τη φλογέρα και αργότερα το

μαντίλι από την Πούλια. Συνέπεια της κατοχής αυτών των αντικειμένων είναι

η υποταγή της νεράιδας και στις δύο περιπτώσεις, αν και δεν θα πρέπει να

ξεχνάμε ότι και οι δύο γυναίκες στη συνέχεια ανταποκρίνονται στα αισθήματα

των αγαπημένων τους. Ο ψυχαρικός ψαράς δεν αποσπά κανένα αντικείμε-

νο από την Έβα. Το ερωτικό κάλεσμα ξεκινά από την ίδια. Βγαίνει από τη

θάλασσα και στις πρώτες αράδες του έργου, με έναν παθιασμένο μονόλογο,

εξομολογείται στους θεατές τον φλογερό έρωτά της για τον Γιάννη.

Επιλέγει

Σανέλ (Gabrielle Bonheur Chanel), αρχικά αποπειράθηκε να σταδιοδρομήσει στο

θέατρο και αργότερα συνδέθηκε με καλλιτέχνες που έσπασαν τις φόρμες στα δικά

τους καλλιτεχνικά προϊόντα, όπως είναι ο Ντιάγκιλεφ, ο Πικάσο, ο Στραβίνσκι και

ο Κοκτώ. Αξιομνημόνευτη είναι η συνεργασία της με τον Κοκτώ στην παράσταση

της

Αντιγόνης

το 1923. Βλ. το ίδιο, σ. 194-201, όπου φωτογραφίες και σκίτσα των

κοστουμιών.

24.

ιτσατου

, «“Η ρίζα και η χλόη”. Ρήξεις και συνέχειες στη δραματουργία του

Δημητρίου Γρ. Καμπούρογλου» στον τόμο

Πρακτικά Ε΄ Ευρωπαϊκού Συνεδρίου Νεο-

ελληνικών Σπουδών (Θεσσαλονίκη 2-5.10.2014),

Συνέχειες, ασυνέχειες, ρήξεις στον

ελληνικό κόσμο (1204-2014): οικονομία, κοινωνία, ιστορία, λογοτεχνία

τ. Δ΄, επιμ.

Κωνσταντίνος Α. Δημάδης, Ευρωπαϊκή Εταιρεία Νεοελληνικών Σπουδών, Αθήνα

2015, σ. 47-72.

25. «Είμαι ξετρελαμένη, ξεφρενιασμένη, σακατεμένη από την αγάπη που του έχω.

Τι όμορφος που είναι, αχ! Τι θεόμορφος. Και κάτι μάτια όπου λάμπει φως! Το φως το

ελληνικό! […] λιώνω» (σ. 69). Με τη θέλησή της του προσφέρει το χρυσό δαχτυλίδι

με το μεγάλο διαμάντι στη μέση, φιλιέται μαζί του «στόμα με στόμα» επί σκηνής και

τον τραβά ξελιγωμένη μέσα στην καλύβα (σ. 72).