B' ΤΟΜΟΣ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΣΦΟΙΝΗ

288

γραμματικές, όπως του Κούμα, του Βάμβα, του Βενθύλου και του Χρυσοβέρ-

γη.

Εκπονούνται ακόμη μια σειρά από δίγλωσσα λεξικά, κυρίως της Γαλλικής

που διδασκόταν στα σχολεία, στα οποία ενσωματώνονται νέες λέξεις και έννοι-

ες εξελληνισμένες.

Η σύνταξη ελληνικού λεξικού παραμένει στις προθέσεις

των λογίων, όπως είναι ο Κ. Ασώπιος και ο Κ. Οικονόμος,

ενώ ο Κ. Σχινάς

σχεδιάζει τη συγγραφή «Ιστορίας της ελληνικής γλώσσας από τα προομηρικά

χρόνια μέχρι τις αρχές του 19ου αι.».

Η ολοένα κλιμακούμενη ροπή προς

την αρχαΐζουσα τροφοδοτείται και από την ανάγκη απάντησης στην ανθελ-

ληνική θεωρία του Fallmerayer περί εκφυλισμού των νεότερων Ελλήνων,

οποία θα δώσει έναυσμα σε άφθονες συλλογές γλωσσικού και λαογραφικού

υλικού που θα δουν το φως μετά τα μέσα του αιώνα.

Πρέπει, ωστόσο, να περιμένουμε ώς το 1860 για μια δεύτερη, περισσότερο

επιστημονική ιστορία της ελληνικής γλώσσας. Το

Δοκίμιον

ιστορίας της ελλη-

νικής γλώσσης

του Δημητρίου Μαυροφρύδη, που έχει σπουδάσει στο Βερολί-

νο,

βραβεύτηκε στον Τσοκάνειo διαγωνισμό του Πανεπιστημίου Αθηνών με

κού προβλήματος στην Ελλάδα (1830-1880)

, Πολύτυπο, Αθήνα 1988, σ. 99

κ.εξ.

23.

ackridge

, σ. 214.

24. Μαριάννα

ητσα

Νεολογία και κριτική στον 19ο αιώνα. Νεόπλαστοι λογοτεχνι-

κοί όροι από τη «Συναγωγή» του Σ. Α. Κουμανούδη

, Ερμής, Αθήνα 1988, σ. 66

κ.εξ.

25. Στο αρχείο του Κ. Ασωπίου και του Κ. Οικονόμου περιλαμβάνονται σχέδια

ελληνικού λεξικού. Ευχαριστώ τη Σοφία Ματθαίου για την πληροφορία.

26. Θανάσης

ρηστου

Κωνσταντίνος Σχινάς (1801-1857). Η ζωή – Το έργο – Η

εποχή του

, ΣΔΩΒ, Αθήνα 1998, σ. 312.

27. Γιώργος

ελουδης

Ο Jacob Philipp Fallmerayer και η γένεση του ελληνικού

ιστορισμού

, ΕΜΝΕ-Μνήμων, σειρά Θεωρία και Μελέτες Ιστορίας 5, Αθήνα 1982.

28. Πέτρος

ετρατος

, «

Γλωσσάριον Κεφαλληνίας

(1891/1892) του Παναγιώτη

Βεργωτή» στον τόμο

Πρακτικά Η΄ Διεθνούς Πανιονίου Συνεδρίου

τ. IV

B ´

Επτανησια-

κός Πολιτισμός, Μέρος Β΄ (Κύθηρα 21-25.5.2006)

, Εταιρεία Κυθηραϊκών Μελετών,

Κύθηρα 2009, σ. 246-264.

29. Ο Μαυροφρύδης το 1855 αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής

του Πανεπιστημίου Αθηνών με μια διατριβή που εκδόθηκε μετά θάνατον:

Περί της

ελεγείας ή ελεγειακής ποιήσεως των αρχαίων Ελλήνων. Θέσις Δ. Ι. Μαυροφρύδου

εκδιδομένη επιστασία και δαπάνη Περικλέους Ιασεμίδου

, Αθήνα 1867. Στη νεκρο-

λογία που υπογράφεται από τον Ι. Πρωτόδικο (σ. ε΄-ζ΄) διαβάζουμε: «Κατά την

τετραετή εν Γερμανία διατριβήν του ο μακαρίτης Μαυροφρύδης διεκρίθη εις την

γραμματικήν και γλωσσολογικήν λεγομένην μάθησιν και μάλιστα την συγκριτικήν

και διά πολλών διατριβών εγένετο γνωστός εις τους γερμανούς φιλολόγους, ως τε

δίκαιον εθεωρήθη να ταχθή εν τω νεωτάτω του Lorenz Diefenbach συγγράμματι,

τω επιγραφομένω Vorschule der Völkerkunde und der Bildungsgeschichte εν τω

άρθρω Sprachwissenschafts σ. 515, εν τη χορεία των περιωνύμων φιλολόγων Ahrens,