133 / 562
ΣΤΕΣΗ ΑΘΗΝΗ
132
τις βιογραφίες-νεκρολογίες δεν απουσιάζουν τα σχόλια και τα εργογραφικά
στοιχεία για τον αποδημήσαντα λογοτέχνη. Επίσης, με αφορμή τον θάνατο
ανασύρονται προγενέστερες βιογραφήσεις στο ξενόγλωσσο πρωτότυπο, όπως
του Chateaubriand και του Nerval (
Η Ευτέρπη
), των Labiche (
Eβδομάς
) και
Feuillet (
Aττικόν Mουσείον
) ή ξαναμεταφράζονται παλιότερες –η περίπτωση
του Tieck (
Η Ευτέρπη
, 1851/1854).
Αφορμή δίνουν επίσης επετειακές ή πανηγυρικές εκδηλώσεις: τα εκατό χρό-
νια από τη γέννηση του Byron (
Έσπερος
,
Κλειώ
), του Lamartine (
Κλειώ
),
του Shelley (
Παρνασσός
,
Aι Mούσαι
), τα 83 της γέννησης του Hugo (
Εστία
)
–που τελικά συνέπεσαν με τη χρονιά του θανάτου του– τα διακόσια χρόνια
του Calderón (
Έσπερος
), οι εορτασμοί για τη γέννηση του Racine στη Γαλλία
το 1865 (
Χρυσαλλίς
), η ανέγερση ανδριάντων της Sand στη Γαλλία (
Αττικόν
Μουσείον
) και του Pushkin στη Μόσχα (
Εστία
). Η δημοσίευση βιογραφιών,
όταν συνδέεται με τον θάνατο ή με κάποια επέτειο, αναμφίβολα μνημειώνει
πρόσωπα πρόσφατης ή παρελθούσας εποχής των ξένων γραμμάτων· δεν παύει
ωστόσο να διαμεσολαβεί, έστω και αργοπορημένα, για τη γνωριμία του ελληνι-
κού κοινού με αγνοημένες προσωπικότητες της ξένης λογοτεχνίας.
Η δημοσίευση μιας βιογραφίας φαίνεται πως συχνά συναρτάται με τον
εκδοτικό προγραμματισμό των περιοδικών και την άμεση ή επικείμενη δημο-
σίευση μετάφρασης από το έργο του βιογραφούμενου· κατ’ αυτό τον τρόπο
συμβάλλει στην προώθησή του, υπηρετώντας την αντίληψη ότι η γνώση της
ζωής του λογοτέχνη φωτίζει το έργο του. Στην κατηγορία αυτή εγγράφονται τα
βιογραφικά άρθρα για τους Fenimore Cooper και Alfred de Musset (
Χρυ-
σαλλίς
), Jules Claretie, Charles Dickens, Ferdinand Gregorovius, Edmondo
de Amicis (
Εστία
), Edgar Allan Poe (
Παρνασσός
). Οι υπογράφοντες τις βιο-
γραφίες δεν συμπίπτουν πάντοτε με τους μεταφραστές των συγγραφέων, όπως
για παράδειγμα ο Δημήτρης Κακλαμάνος βιογραφεί τον Αlphonse Daudet
(
Εστία
) ενώ το μυθιστόρημά του
Φρόμον και Ρίσλερ
μεταφράζει στο περιοδι-
κό ο Χ. Άννινος. Σε άλλες περιπτώσεις τη σύνταξη των βιογραφιών αναλαμ-
βάνουν οι μεταφραστές, ειδικότερα όταν έχουν ασχοληθεί συστηματικά με τη
μετάφραση του έργου. Για παράδειγμα ο Ι. Περβάνογλου δημοσιεύει βιογρα-
φία του Henry Wadsworth Longfellow (
Έσπερος
) έναν χρόνο πριν από την
αυτοτελή έκδοση της μετάφρασης του
Άσματος του Χιαβάθα
(1882), όπου και
θα την αναδημοσιεύσει· ο Κώστας Ν. Καιροφύλλας βιογραφεί τον Lorenzo
Stechetti, ψευδώνυμο του Olindo Guerrini, (
Τα Ολύμπια
), τρία χρόνια πριν
από την κυκλοφορία των
Τραγουδιών
(1899) σε δική του μετάφραση, ενώ ο
Άγγελος Βλάχος θα βιογραφήσει τη George Sand (
Εστία
)
δεκαοχτώ χρόνια
μετά τη μετάφραση της
Βαλεντίνης
(1859).