Α' ΤΟΜΟΣ

323

ικατερινη

ητραλεξη

Η Βαϊμάρη στην Αθήνα.

Όψεις της πρόσληψης του γερμανικού Κλασικισμού

στην Ελλάδα του 19ου αιώνα

Στο πλαίσιο της ιστοριογράφησης της γερμανικής λογοτεχνίας, ο γερμανικός

Κλασικισμός ορίζεται συνήθως ως το σύντομο χρονικό διάστημα μεταξύ των

ετών 1794 και 1805.

Πρόκειται για τη δεκαετία κατά την οποία ο Johann

Wolfgang Goethe (1749-1832), ανώτατος αξιωματούχος στην αυλή του ηγεμό-

να του μικρού κρατιδίου της Βαϊμάρης και προεξάρχουσα μορφή στα γερμα-

νικά λογοτεχνικά πράγματα της εποχής, και ο Friedrich Schiller (1759-1805),

ιστορικός, διανοητής, ποιητής και αναγνωρισμένος δραματουργός,

προσεγγί-

1. Αυτή είναι η συνηθέστερη χρονική οριοθέτηση που συναντάμε στις γερμανό-

φωνες ιστορίες της λογοτεχνίας. Σύμφωνα με άλλες προτάσεις σχετικά με το σημείο

τομής και έναρξης της νέας εποχής, ο γερμανικός Κλασικισμός ξεκινά το 1786 με το

ταξίδι του Goethe στην Ιταλία και τη στροφή του προς κλασικιστικά πρότυπα, ενώ

κατ’ άλλους ήδη το 1776 με τη μετάβαση του Goethe στην αριστοκρατική αυλή της

Βαϊμάρης, όπου παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του το 1832. Το τέλος εποχής σηματο-

δοτεί πάντως ο θάνατος του Schiller το 1805. Το χρονικό διάστημα από το 1776 ώς

το 1832 ονομάζεται συχνά ‘εποχή του Goethe’ (

Goethezeit

) ή ‘εποχή της τέχνης’

(

Kunstepoche

), χαρακτηρισμός που συμπεριλαμβάνει τόσο τον Κλασικισμό όσο

και τον Ρομαντισμό, το χαρακτηριστικό των οποίων είναι η κοινή αντίληψη για την

αυτονομία της τέχνης. Βλ. το αντίστοιχο κεφάλαιο «Kunstepoche» στο Wolfgang

eutin

κ.ά.,

Deutsche Literaturgeschichte. Von den Anfängen bis zur Gegenwart,

Metzler, Στουτγάρδη

1992, σ. 154-207.

2. Βλ. Αναστασία

ντωνοπούλου

– Κατερίνα

ητραλέξη

(επιμ.),

Friedrich Schil-

ler. Ποιητής – Δραματουργός – Στοχαστής, Πρακτικά διεθνούς συνεδρίου για τον

Friedrich Schiller

(5-6.11.2010)

, ΕΚΠΑ, Παρουσία – Πρακτικά συνεδρίων 1, Αθήνα

2012.