Α' ΤΟΜΟΣ

Μαρια Σεχοπουλου

278

μάκρυνση από το ασφυκτικό νεοκλασικό μοντέλο, που επιτάσσει μια γλώσσα

φτιαχτή, την καθαρεύουσα, αλλά και από τη σφαίρα της ώς τότε παντοδύνα-

μης γαλλικής επιρροής.

Ως εκ τούτου στη ρετσινιά του «μαλλιαρού» προστί-

θεται, για τους δημιουργούς του περιοδικού, και η «ρετσινιά» του βορειομανή.

Οι αντιδράσεις που συναντούν οι συγγραφείς που πλαισιώνουν το περιοδι-

κό δεν έρχονται, όπως είδαμε, μόνο από τους αναμενόμενους κύκλους, αλλά

και από τους κύκλους όσων συμπορεύονται υποθετικά στο ζήτημα της γλώσ-

σας. Ο Ψυχάρης, από το Παρίσι, αρνείται τη γερμανολατρία που επιδεικνύουν

οι επιστολές του Καμπύση, την απομάκρυνση από την ελληνική παράδοση

και την ελληνική ψυχή, ελέγχοντας τις νιτσεϊκές επιδράσεις

και θεωρώντας

το γερμανικό πνεύμα μάλλον επικίνδυνο για το ελληνικό ζήτημα.

Από την

24. Στη σύντροφο της ζωής του λέει ο Κ. Χατζόπουλος χαρακτηριστικά: «Η λαϊκή

ποίηση, η δημοτική γλώσσα και η γνήσια λαϊκή ζωή σε μας δεν υπολογίζεται αρκετά.

Όλα βρίσκονται σαν αναθεματισμένα κάτω από το μαγικό ραβδί της Φιλολογίας των

αρχαίων Ελλήνων. […] Η γλώσσα που γράφεται είναι νεκρή, χωρίς ζωντάνια και αυτήν

θέλουν να επιβάλλουν και στα παιδιά μας στα σχολεία». Βλ.

αιγκμαν

-Χ

ατζοπουλου

σ. 18.

25. « Έχοντας πρόσφατες τραυματικές εμπειρίες από την ήττα του ’97 οι Έλληνες

λογοτέχνες δέχονται με ανακούφιση σχεδόν το κήρυγμα του Νίτσε και εντυπωσιάζο-

νται από την εφαρμογή του στην πολιτική πράξη με το έργο του Μπίσμαρκ». Βλ.

Θόδωρος

ραμματας

Το Ελληνικό θέατρο στον 20ό αιώνα: πολιτισμικά πρότυπα

και πρωτοτυπία

, τ. Α΄, Εξάντας, Αθήνα 2002, σ. 130. Η Μέλμπεργκ κάνει λόγο για

«σύνδρομο ενοχής», που έπληξε τους Έλληνες λογοτέχνες μετά την ήττα του ’97, και

επισημαίνει «την ιδιορρυθμία του πράγματος: πως, δηλαδή, ένα ζήτημα καθαρά εθνι-

κό, μετατρέπεται στις συνειδήσεις των ευαίσθητων λογοτεχνών σε πρόβλημα σαφώς

υπαρξιακό και τους ωθεί, στη συνέχεια, σε αναζητήσεις ανάμεσα σε ετερόκλητες κοι-

νωνικές, πολιτικές και αισθητικές θεωρίες και τοποθετήσεις. […] Στον υπεράνθρωπο

του Νίτσε αναζητούν ένα έρεισμα, προκειμένου να απαλλαγούν από το μηδενισμό

που τους καταδυναστεύει». Βλ. Μαργαρίτα

ελμπεργκ

«Επιδράσεις της σκανδι-

ναβικής λογοτεχνίας στην ελληνική, από τα τέλη του 19ου ώς τις αρχές του 20ού

αιώνα» στον τόμο

Συμπόσιο για τον Στρίντμπεργκ (7-12.5.1998), Ο Στρίντμπεργκ και

η σύγχρονη δραματουργία

, δίγλωσση έκδοση, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», Αθήνα

1997, σ. 82-83.

26. Βλ. Γιάννης

υχαρησ

, «

Πρόλογος» στο

Για το Ρωμαίϊκο θέατρο

, Βιβλιοπωλεί-

ον της «Εστίας», Αθήνα 1901, σ. 4, από όπου και η περίφημη αποστροφή: «Μήτε Νί-

τσηδες γνωρίζω, μήτε Ιμπσένηδες μήτε διαβόλους». Ο Ψυχάρης «εξαπολύει μια δρι-

μύτατη πολεμική ενάντια στο γερμανικό πολιτισμό των ημερών του, τη Γερμανία και

τον Κάιζερ γενικότερα, καθώς και τη “βορειομανία” και γερμανολατρεία στην Ελλά-

δα». Βλ.

ουχνερ

, «Ο πρόλογος

Για το ρωμαίικο θέατρο

(1900) του Ψυχάρη. Ένα

ιδιότυπο μανιφέστο του

θεάτρου των ιδεών

» στο

Φιλολογικά και θεατρολογικά ανάλε-

κτα

, Καστανιώτης, Αθήνα 1995, σ. 38.