Α' ΤΟΜΟΣ

Σταυρουλα Γ. Τσουπρου

214

περισσότεροι, ένα μόνο μέρος της πολυδιάστατης και εξαιρετικά σημαντικής

προσφοράς του σε ό,τι αφορά την αποκατάσταση της πρότερης υψηλής και,

από μία συγκεκριμένη σκοπιά, υψίστης θέσης της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό,

αλλά και στο παγκόσμιο πολιτιστικό γίγνεσθαι, διαχρονικά. Πριν να προχω-

ρήσουμε λοιπόν στο ειδικό αντικείμενο της παρούσας ανακοίνωσης, οφείλου-

με να αναφερθούμε, έστω επί τροχάδην, στον γενικότερο αυτόν πολιτιστικό,

διαμεσολαβητικό ρόλο, του οποίου, βεβαίως, ο πιο γνωστός σταθμός ήταν η

τέλεση των πρώτων για την νεότερη εποχή Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα,

το 1896. Ωστόσο, του σταθμού αυτού προηγήθηκαν πολλά στάδια, τα οποία

και αποτελούν την πορεία συγκρότησης της μεγάλης αυτής πνευματικής και

πολιτικοκοινωνικής προσωπικότητας, του Δημητρίου Βικέλα. Τον Μάιο του

1894 ο Βικέλας, στο Παρίσι όπου διέμενε, έλαβε μετ’ εκπλήξεως, καθώς ουδέ-

ποτε «είχεν αναμιχθή εις αθλητικά» (σ. 457), το έγγραφο του «Πανελληνίου

Γυμναστικού Συλλόγου Αθηνών», διά του οποίου αφ’ ενός του γνωστοποιείτο

ότι ονομαζόταν «αντεπιστέλλον τακτικόν μέλος αυτού» (ό.π.) και αφ’ ετέρου

του εζητείτο να αντιπροσωπεύσει τον Σύλλογο στο, προσεχές τότε, «Διεθνές

Συνέδριο διά την ανασύστασιν των Ολυμπιακών Αγώνων» (ό.π.), σύμφωνα με

την ιδέα του βαρώνου Pierre de Coubertin. Τόσο ο ίδιος ο παραλήπτης όσο

και οι αποστολείς γνώριζαν (αυτό ακριβώς ήταν άλλωστε που ήθελαν οι τελευ-

ταίοι να εκμεταλλευθούν) ότι η εν λόγω αντιπροσώπευση είχε υπολογίσιμο

ειδικό βάρος, χάρη στην πνευματική – κοινωνική ακτινοβολία του αντιπροσώ-

που καθεαυτόν. Πράγματι, η εκλογή του Βικέλα ως προέδρου της μίας εκ των

δύο Επιτροπών του Συνεδρίου έγινε «και προς τιμήν της Ελλάδος, μητρός

των Αγώνων, αλλά και ένεκα εκτιμήσεως διά το άτομόν του» (σ. 458). Σε τι

οφειλόταν λοιπόν η συγκεκριμένη εκτίμηση;

Ο έμπορος κατ’ επάγγελμα, ποιητής, πεζογράφος

και μεταφραστής Δημή-

τριος Βικέλας, ο οποίος, από 17 ετών και εκτός των πάντοτε πολλών ταξιδιών

του,

μοίραζε τη διαμονή του μεταξύ του Λονδίνου, όπου είχε την έδρα της

4. Γνωστός, κατά κύριο λόγο, για το εμβληματικό για τη νεοελληνική λογοτεχνία

σύντομο μυθιστόρημά του

Λουκής Λάρας

(1879). Για μια σύνοψη της σχετικής βιβλιο-

γραφίας, αλλά και για μια νέα, διαφορετική θεώρηση βλ. Σοφία

τενιση

Το Ελληνι-

κό Ιστορικό Μυθιστόρημα και ο Sir Walter Scott (1830-1880)

, Καστανιώτης, Αθήνα

1994, ιδ. σ. 256-293. Βλ. επίσης Δημήτρης

ζιοβασ

, «Ο αποδημητικός Δημήτριος

Βικέλας: Αναμνησιολογία, χαρακτηρολογία και γλώσσα» στο

Κοσμοπολίτες και απο-

συνάγωγοι. Μελέτες για την ελληνική πεζογραφία και κριτική 1830-1930

, Μεταίχμιο,

Αθήνα 2003, σ. 249-279.

5. Βλ. σχετικά Βάλτερ

ουχνερ

Κείμενα και Αντικείμενα

Δέκα θεατρολογικά

μελετήματα

, Καστανιώτης, Αθήνα 1997, κεφ. 8, «Ο Βικέλας και το Θέατρο», σ. 285-