B' ΤΟΜΟΣ

ΑΝΝΑ ΜΑΥΡΟΛΕΩΝ

την αναφορά,

υπογραμμίζοντας ότι «[…] η εθνική φιλοτιμία των Ελλήνων

βρίσκει γοητευτικό έρεισμα για την διεκδίκηση της πολιτισμικής συνέχειας με

την αρχαιότητα […]».

Το όνομα « Έλληνας», ταυτισμένο με το αρχαίο κλέος,

φόρτιζε εθνικά τους επαναστατημένους ραγιάδες,

αφυπνίζοντας τον πατριω-

τισμό τους, και ενίσχυε το γόητρο της νέας Ελλάδας απέναντι στα φιλελληνι-

κά αισθήματα της Ευρώπης:

Η εθνική αφύπνιση του υπόδουλου ελληνισμού έθεσε από την αρχή το πρόβλη-

μα της ταυτότητας ενός έθνους που συντηρούσε τη «μνήμη» του παρελθόντος,

ενώ εισέπραττε τον θαυμασμό για τους μακρινούς προγόνους και την ταπεί-

νωση για την σύγχρονη ζωή του. Αυτός ο ιδεολογικός δυϊσμός μοιάζει να είναι

σύμφυτος με την ίδια την ύπαρξη των Νεοελλήνων […]

Στα μετεπαναστατικά χρόνια διαμορφώθηκε μια μικρή θεατρική κίνηση,

όπου το μελόδραμα κυριαρχούσε στις προτιμήσεις του ελληνικού θεατρικού

κοινού. Οι ιταλικοί θίασοι περιόδευαν κατά τη διάρκεια όλου του έτους στον

ελλαδικό χώρο και οι ελληνικοί παρουσίαζαν τα δράματα που έβλεπε η Ευρώ-

πη. Ο Σιδέρης σχολίαζε ότι οι πρώτες προσεγγίσεις που αφορούσαν στην ανα-

βίωση έβλεπαν την τραγωδία ως το «αντίδοτο για το φράγκεμα» των Ελλήνων

από το μελόδραμα και έγραφε για τις προσπάθειες που κατέβαλε η «Φιλοδρα-

ματική Εταιρεία» το 1840 με επικεφαλής τον ηθοποιό Κωνσταντίνο Κυριακό

Αριστία, γνωστό από τις παραστάσεις στο Βουκουρέστι, αλλά και από τον

θίασο των νέων που πλαισίωναν τις προσπάθειες της Καρατζά. Για τη δημι-

ουργία λοιπόν της ελληνικής θεατρικής σκηνής αναφέρεται:

9. Μίμης Β

αλσας

Το Νεοελληνικό Θέατρο από το 1453 έως το 1900

, μτφρ. Χαρά

Μπακονικόλα-Γεωργοπούλου, Ειρμός, Αθήνα 1994, σ. 243· Walter P

uchner

Ιστορι-

κά Νεοελληνικού Θεάτρου

, Παϊρίδης, Αθήνα 1984, σ. 51. Βλ. επίσης P

uchner

Ευρω-

παϊκή θεατρολογία

–

ένδεκα μελετήματα

, Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, Αθήνα 1984, σ.

142· Πλάτων Μ

αυρομουστακος

, «Το αρχαίο ελληνικό δράμα στη νεοελληνική σκηνή:

από τους Πέρσες του 1571 στις προσεγγίσεις του 20ού αιώνα» στον τόμο

Πρακτι-

κά

Γ΄ Διεθνούς Επιστημονικής Συνάντησης, Επτανησιακή Γραμματεία ελληνιστών.

Παραστάσεις Αρχαίου Ελληνικού Δράματος στην Ευρώπη κατά τους Νεότερους

Χρόνους (Κέρκυρα 4-6.4.1997)

, Καστανιώτης, Αθήνα 1999, σ. 78-87.

10. Γιάγκος Α

νδρεαδης

(επιμ.),

Στα ίχνη του Διονύσου – Παραστάσεις Αρχαίας

Τραγωδίας στην Ελλάδα 1867-2000

, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 2005, σ. 22.

11. Δημήτρης Γ. Τ

σαουσης

, «Παράδοση και κλασικισμός»,

Εποπτεία

50 (1980), σ.

686: « Έτσι το όνομα “ Έλλην” σαν δηλωτικό μιας εθνικής ταυτότητας γίνεται ταυ-

τόχρονα και δηλωτικό ενός ανθρώπινου τύπου που είναι πρότυπο μαζί και μέτρο».

12. Χ.σ., «Κείμενα Νεοελληνικής Ιδεολογίας – Οι δυο Ελλάδες»,

Αντί

263 (1984),

περίοδος Β΄, σ. 32.