B' ΤΟΜΟΣ

Στελλα Κουρμπανα

512

νός), τη μάχη κατά την οποία ακούγονται οι γοερές κραυγές των πληγωμένων,

καθώς, βέβαια, και τη μουσική αναπαράσταση του ολοκαυτώματος της Μονής

του Αρκαδίου.

Δεν είναι χωρίς σημασία ότι το έργο του Έλληνα Παύλου

Καρρέρ (αυτό το έργο που κατηγορήθηκε από άλλον κριτικό για την ένταξη

των δημοτικών μουσικών μοτίβων) εδώ θεωρείται αδύναμο ως προς τη χρήση

των δημοτικών μελωδιών, ενώ προτείνεται ανενδοίαστα ως ελληνική μουσική το

έργο ενός Ιταλού συνθέτη. Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με ένα παλαιότερο δημο-

σίευμα, ο Parisini: «διὰ τῆς μακρᾶς διαμονῆς του ἐν μέσῳ ἡμῶν καὶ συνταυ-

τίσεώς του πρὸς πᾶν ἐθνικὸν αἴσθημα, πρὸς πᾶσαν περιπέτειαν, ἀφομοιωθεὶς

οὕτως εἰπεῖν πρὸς τὸν ἐθνικὸν χαρακτῆρα, δύναται νὰ θεωρηθῇ Ἕλλην πλέον,

ἀφοῦ μάλιστα, ὡς θέλομεν εἴδει, ἑλληνικώτατα γράφει».

Η εθνικότητα του

συνθέτη είναι πλέον αδιάφορη, ενώ η ελληνικότητα της μουσικής αρκεί για να

πολιτογραφηθεί ένας Ιταλός συνθέτης ως Έλληνας και με τη μουσική του να

εκπροσωπήσει την Ελλάδα. Η μουσική του Parisini πραγματοποιούσε

τὸ ὄνειρον πολλῶν, ὁποία ἠδύνατο νὰ ᾖ ἐθνική τις τῆς νέας Ἑλλάδος μουσική, ἠλε-

κτρίζουσα ἀπ’ ἄκρου ἕως ἄκρον τὸν πολυπαθῆ ἑλληνισμόν, ἔχουσα τόνους ᾄσματος

τοῦ βουνοῦ, ἤχους περιπαθεῖς ᾄσματος κάπως ἀνατολικοῦ τῶν πόλεων, ἐνθουσιώδη

τινα κραυγὴν καὶ εἴτα λύπην καὶ χαράν, γενναιότητα καὶ ἐνοχήν, ἐλπίδα καὶ ὅλα.

Αντίστοιχη υποδοχή με το

Αρκάδιον

του Parisini επεφύλασσε η κριτική και

στην

Ηπειροθεσσαλία

του Ιταλού δασκάλου τού Σπύρου Σαμάρα στο Ωδείο

Αθηνών Enrico Stancampiano. Στην αθηναϊκή παρουσίαση του έργου τον

Μάιο του 1879 ο ιταλικός θίασος, με ελληνικές εθνικές ενδυμασίες, τραγούδη-

σε στα Ελληνικά τη σκηνική αυτή καντάτα, η παράσταση της οποίας έκλεισε

με τον εθνικό ύμνο και «υψουμένης της σημαίας».

Η ανάγκη για ύπαρξη

στοιχείων ελληνικότητας καταδεικνύεται και με την αναζήτηση αυτών και έξω

από τον χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Δεν είναι τυχαίο πως πλάι στην

εθνικού περιεχομένου θεματολογία (εν προκειμένω αντλημένη από τη σύγχρο-

νη ιστορική πραγματικότητα), την ελληνική γλώσσα και την ελληνική μουσική

έρχονται η εθνική ενδυμασία, η ελληνική σημαία, αλλά και ο εθνικός ύμνος για

να συμπληρώσουν τη συνταγή των συμβόλων του ελληνισμού.

26.

Ἐφημερίς

, 3.5.1874, όπου και η αναλυτική περιγραφή του έργου.

27.

Ἐφημερίς

5.5.1874.

28.

Ό.π.

29. «Τὰ πρόσωπα τοῦ θιάσου ἐνεδύθησαν ἐθνικὰς ἑλληνικὰς ἐνδυμασίας καὶ

κατώρθωσαν ὁπωσοῦν νὰ προφέρουν τὰ ἑλληνικά […]. Χάριν τοῦ εὐγενοῦς σκοποῦ

λήγει τὸ ὅλον, ὑψουμένης τῆς σημαίας, διὰ τοῦ ἐθνικοῦ ὕμνου πρὸς τὴν ἐλευθερίαν»,

Ἐφημερίς

2.5.1879.