B' ΤΟΜΟΣ

451

ωνσταντινοσ

υριακοσ

«Να εγείρωμεν μίαν άλλην πτυχήν, μιας άλλης φιλολογίας»:

Οι πρώτες φάσεις της έντυπης και σκηνικής πρόσληψης

του ρωσικού θεάτρου στην Ελλάδα

Η μανία, η οποία κατέλαβε τους Γάλλους και τους Γερμανούς διά την διερεύ-

νησιν ξένων φιλολογιών […] φαίνεται να επέδρασε και εις ημάς, εις το θέατρόν

μας τουλάχιστον […] ενώ παρουσιάζουσιν από σκηνής δράματα ιδιόρρυθμα του

Στρίνδβεργκ και του Σούδερμαν και του Βγιόρσον […] και του Μαίτερλινγκ

και του Οστρόβσκι, ηρχίσαμεν και ημείς εδώ να εγκαταλείπωμεν πλέον τας

συνήθεις μας πηγάς, τον Σαρδού και τον δ’ Εννερύ και τον Φεγιέ […] και προ-

σπαθούμεν να εγείρωμεν μιαν άλλην πτυχήν άλλης φιλολογίας, να ίδωμεν και

εν έργον άλλου λαού, ιδεών άλλων, γεμάτον από ψυχάς ξένας και ξένα ιδανικά.

Έναυσμα για τις παραπάνω διαπιστώσεις του ενημερωμένου συγγραφέα και

κριτικού Νίκου Επισκοπόπουλου, οι οποίες αντανακλούν ευφρόσυνα ανανε-

ωτικό πνεύμα, αποτελεί η παράσταση του

Κράτους του ζόφου

του Λεβ Τολ-

στόι (αρχές Ιανουαρίου 1895) από τον «Ελληνικό Δραματικό Θίασο Μέναν-

δρο» του Διονυσίου Ταβουλάρη. Το πολύκροτο δράμα μεταφράζεται το 1894

από τον Αγαθοκλή Γ. Κωνσταντινίδη, την ίδια χρονιά που παρασταίνονται οι

Βρυκόλακες

του Ερρίκου Ίψεν (θίασος Ευτύχιου Βονασέρα), η

Βεγγέρα

του

Ηλία Καπετανάκη («Θίασος Κωμωδιών», Δ. Κοτοπούλη – Π. Λαζαρένη) και

η πρώτη αθηναϊκή επιθεώρηση (

Λίγο απ’ όλα

), ενώ τυπώνεται σε δημοτική

γλώσσα σαιξπηρικό κείμενο (

Ο έμπορος της Βενετιάς

, μετάφραση Αλέξαν-

δρου Πάλλη).

Είναι γεγονός ότι οι αφομοιωτικές διαδικασίες μιας εθνικής δραματουρ-

γίας από κάποια άλλη είναι σύνθετες και ορισμένες φορές αδιαφανείς, ιδίως

όταν πολλαπλασιάζονται οι δίοδοι πληροφόρησης των ανθρώπων του θεάτρου.

1. N. Ε

πισκοπουλος

, «Εν ρωσσικόν δράμα»,

Παρνασσός

17/5 (1895), σ. 393.