B' ΤΟΜΟΣ

Ευριπιδησ Γαραντουδησ

νέφος δὲν βλέπεις ἐμπρός σου ὁλόχρυσον, ὅραμα θεῖον,

κύματ’ ἀκτίνων, ὡς χείμαῤῥον χύνον φωτός, κ’ ἐν τῷ μέσῳ

γέροντα, ὄμμα σβεστόν, ἀλλ’ ἀμβρόσια ἔχοντα χείλη,

ἀργυροπάσσαλον δὲ εἰς τὴν χεῖρα κρατοῦντα κιθάραν,

κλίνοντα πράως πρὸς σέ, μειδιῶντα, καὶ βάλσαμον ὕπνου

χύνοντα, πλὴν καὶ μ’ αὐτὸν τοῦ ἀρχαίου σου κόσμου ὀνείρους;

Ἢ τὴν ἑσπέραν ὁπότε μὲ βῆμα μετρᾷς ἐσκεμμένον

τὴν Αἰγινίτιδ’ ἀκτὴν ποῦ κτυπᾷ τὸ πολύφλοισβον κῦμα,

εἰς τὴν ζεφύριον αὔραν ποῦ φέρει ἀρώματ’ ἀνθέων

δρόσον καὶ ᾆσμ’ ἀηδόνος, καὶ πνέ’ εἰς τὴν ἄσπρην σου κόμην,

κροῦσμα χορδῶν δὲν ἀκούεις πληροῦν καὶ ἀέρας καὶ πόντον;

Ἢ Παρνασσίδος ὡς ὄρνιθος ᾆσμα, ἐξ ὕψους πετώσης,

δὲν κελαδεῖ ἑξαμέτρους καὶ πράξεις θεῶν καὶ ἡρώων;

Τότε ἐντὸς τῆς λαμπρᾶς ἁρμονίας ποῦ πέριξ σου ῥέει,

δὲν προσκαλεῖς τὸν τυφλόν, τὸν μελίῤῥυτον ψάλτην μ’ ἐκστάσεις;

Πλὴν ἂν δὲν ἐπετράπ’ εἰς θνητοὺς νὰ συζοῦν μ’ ἀθανάτους,

θέλει χαράξ’ ἡ αὐγή, κ’ ἡ ψυχή σου ἡ ξένη ἐνταῦθα,

θέλει σκιρτῶσ’ ἀναβῇ εἰς ψυχῶν συγγενῶν κοινωνίαν.

Τότ’ εἰς δαφνώνων σκιὰς θὰ λαλῇς μὲ τὸν ψάλτην τῆς Σμύρνης.

Ἓν τὸ καλόν, ἀρετὴν ἢ ποίησιν θέλεις εἰπέτο,

μία ἡ θεία πηγή, καὶ ἓν τὸ ἠλύσιον, ὅπου,

οἱ ἐξ αὐτῆς ἀρυσθέντες μακάρων ζωὴν θὰ συζῶσι.

Τότε εἰπέ τον νὰ μὴν ὀργισθῇ ἂν παράμουσος ἦχος

πέραν τοῦ τάφου λυπῶν τὴν ἠχὼ τῶν μελῶν του τὸν φέρῃ.

Δούλειος λαίλαψ, εἰπέ, τὸν αὐλὸν τῆς φωνῆς τῶν Ἰόνων

ἔθραυσε· βάρβαρος χεὶρ ἀπὸ ψάλτας ἐρήμωσε τ’ ἄλση,

κ’ ἔπεμπον μόνην ἠχὼ στεναγμῶν αἱ κοιλάδες καὶ γόων.

Τόλμη, ἂν ἤδη, ἀφ’ οὗ τὸ συρίζον ἐκόπασε πνεῦμα,

κ’ ἐλευθερίας ἠὼς τὴν Ἑλλάδα ἐκ νέου φαιδρύνει,

τῆς ἁρμονίας τὸ στέμμα, τὸ θάλλον μ’ ἀμέτρητα ἄνθη

χάριτος, ὕψους, ἐντόνου στροφῆς, φυσικῆς ἀφελείας,

ἐκ μαρανθέντων πετάλων, παιγνίων μακρᾶς καταιγίδος,

κ’ ἐξ ἀκηπεύτων φυτῶν νὰ συμπλέξῃ τις πάλιν θελήσῃ.

Τόλμη… Πλὴν τί καὶ ἐὰν δειλιῶ; Τὴν ψυχήν μου κινοῦσιν

ἄγνωστοι πόθοι, αὐτόματος φλόξ. Ἡ ἀρχαί’ ἁρμονία

περιβομβεῖ μου τὰ ὦτα· ζητῶ Ἀπολλώνιον λύραν,

μέλος ζητῶ ὡς τὸ τέρψαν τῶν θείων προγόνων τὰς φρένας·

τὸν οὐρανὸν ἐρωτῶ τὸν στιλπνόν, τὴν ἀνθοῦσάν μας φύσιν,

τοῦ καταῤῥάκτου ἀκούω σκιρτῶντος τὸν ἔμμετρον κρότον,

τὸν μυκηθμὸν μελετῶ τοῦ ἀέρος ποῦ πνέ’ εἰς τὸ δάσος,

τὸ λαρυγγίζον πτηνὸν ἀκροῶμαι, τὴν κράζουσαν γλαῦκα,

καὶ τὸ Αἰγαῖον βοῶν ὡς ἐβόα καὶ πρίν, κ’ ἐξετάζω