Α' ΤΟΜΟΣ

314 / 482

Νεοελληνική γλώσσα και λογοτεχνία στην Ιταλία του 19ου αιώνα (1855-1857)
313
letteratura ibrida»,4 επισημαίνει ότι η υπόθεση του έργου δεν είναι πρω-
τότυπη. Παρουσιάζει, λοιπόν, περίληψη, επισημαίνοντας αυτό που, μερι-
κές δεκαετίες αργοτέρα, θα αποκαλύψει ο Ρουμάνος επιστήμονας Νicolae
Cartojan.5 Μεταφράζει ένα απόσπασμα από την Ερωφίλη (που, κατά τη
γνώμη του, είναι καλύτερο έργο από τον Ερωτόκριτο), παραθέτοντας μερι-
κούς στίχους από τον πρόλογο και το χορικό της πρώτης πράξης, αφού
πιστεύει ότι αξίζουν την προσοχή του αναγνώστη και είναι της άποψης
πως η ποιότητα των στίχων γίνεται αισθητή και σε ξένη γλώσσα. Η Θυσία
του Αβραάμ, η Ριμάδα του Μεγαλέξανδρου, η μετάφραση της Ιλιάδας του
Νικολάου Λουκάνη καθώς και η Θησηίδα πιστεύει ότι δεν αξίζουν περαιτέ-
ρω σχολιασμό, απλώς αναφέρει την ύπαρξή τους. Ξεχωρίζει όμως τη Βοσκο-
πούλα για την ποιότητά της.6
Ο ίδιος θεωρεί τη μετάφραση πολύ σημαντική λογοτεχνική δραστηριότητα
και αφιερώνει αρκετές σελίδες του δοκιμίου του στις μεταφράσεις σε δημώ-
δη ελληνική γλώσσα από διάφορες ξένες λογοτεχνίες, σχολιάζοντας επίσης
τις λόγιες αποδόσεις του Βιργιλίου από τον Ευγένιο Βούλγαρη. Παρόλο που
πρόκειται για μεταφράσεις σε αρχαία Ελληνική, ή μάλλον σε ακραία καθα-
ρεύουσα, ο Semmola κρίνει θετικά την προσπάθειά του, γιατί, όπως γράφει,
ο Βούλγαρης κατάφερε να επενδύσει με κατάλληλο ομηρικό ύφος το κείμενο
στη γλώσσα υποδοχής. Δεν το γράφει ακριβώς έτσι, το περιγράφει με την ιτα-
λική ορολογία της εποχής,7 αλλά το νόημα είναι αυτό.
4. Το ίδιο, σ. 20.
5. Nicolae Cartojan, «Le modèle français de l’ “Erotokritos”, poème crétois
du XVIIe siècle», Revue de littérature comparée (1936), σ. 265-293.
6. «Non dirò nulla di un altro dramma di quel tempo, intitolato il Sacrificio
di Abramo, che è senza alcun merito; neanche terrò verun conto di una tra-
duzione dell’Iliade in brutti versi alessandrini, delle leggende in poesia sopra
le gesta di Alessandro, e le nozze di Teseo, e delle elegie a’ nuovi infortuni
della Grecia. Ma debbo eccentuarne la Pastοrella , tenero e semplice idillio di
Nicola Drimitico di Candia, scritto nel 1629», δηλαδή «δεν θα πω τίποτε για ένα
άλλο δράμα της εποχής, τη Θυσία του Αβραάμ , γιατί δεν αξίζει, ούτε θα σχολιάσω
μια μετάφραση της Ιλιάδας σε άσχημους αλεξανδρινούς στίχους ούτε ένα ποίημα
για τον Μεγαλέξανδρο και ένα για τους Γάμους του Θησέα. Θα ξεχωρίσω μόνο
τη Βοσκοπούλα, τρυφερό και απλό ειδύλλιο του Νικολάου Δρυμητινού από το
Ηράκλειο, που γράφτηκε το 1629». Semmola, «D el Risorgimento delle Lettere
Greche», σ. 22-23.
7. Γράφει ότι η μετάφραση έχει πολύ καλή ποιότητα, αφού ο μεταφραστής είχε
«immensa familiarità con il linguaggio omerico e un vivo concepimento delle
bellezze e dello spirito del poeta latino», δηλαδή «τεράστια οικειότητα με την ομη-