Α' ΤΟΜΟΣ

Γυναικεία γραφή και πολιτισμική διαμεσολάβηση

121

Τα πρώτα ποιήματα της κομήσσης χρονολογούνται έκτοτε [μετά τη γνωριμία

της με τον βαρώνο]. Συγκεχυμένος τις ενθουσιασμός είνε ο επικρατών τόνος εν

τοις δοκιμίοις τούτοις εκδοθείσι βραδύτερον. Η κ. Χαν δεν είχεν έτι λάβει την

δόνησιν εκείνην της ψυχής ήτις έμελλε να ορίση την διεύθυνσιν του πνεύματος

αυτής.

Η «δόνηση» έρχεται με τη γνωριμία με τον δημοκράτη πολιτικό Σίμων, που

όπως σημειώνει η συγγραφέας «Αναφαίνεται ημίν ως ρωμαντικός τις Γιρονδί-

νος εμφορούμενος του πνεύματος τόσον του Λόρδου Βύρωνος, όσο και του

Πλουτάρχου.».

Ο χωρισμός με τον Σίμων, που η Ζάρκου εξηγεί ως αποτέλεσμα πολιτικών

και ταξικών διαφορών μεταξύ των δύο –αυτή αριστοκράτισσα, αυτός δημο-

κράτης–, είναι η κινητήριος δύναμη που την ωθεί να γράψει: «Αφού δε άπαξ

άρχισε να συγγράφη δεν εσταμάτησε πλέον. Περιέγραψε εαυτόν υπό μυρίας

μορφάς και μετέπλασε την ιδίαν της την ύπαρξιν καταστάσα το κέντρον απά-

ντων των μυθιστορημάτων της.».

Ακολουθεί αναλυτική περιγραφή του μυθι-

στορήματος

Φαουστίνη

, ενός κειμένου που θεωρείται σήμερα μανιφέστο υπέρ

της χειραφέτησης και των δικαιωμάτων των γυναικών.

Δεν είναι τυχαίο από αυτή την άποψη ότι η Ζάρκου, μετά την παρουσίαση

του μυθιστορήματος και σύμφωνα με τις ηθικές επιταγές της εποχής, κατα-

λήγει:

Η κ. Χαν εύρε […] θερμότατες αναγνώστριες παρ’ εκείνας, ας ο γάμος κακώς

εξυπηρέτησε και κακώς εννοούμενον αίσθημα εξετροχίασε της ευθείας οδού. Τα

θύματα ταύτα παρηγορούντο ανευρίσκοντα εν τοις έργοις της κ. Χαν τας ιδί-

ας αυτών αλγηδόνας και ίδια ονειροπολήματα παραμορφούμενα υπό ψευδούς

λάμψεως μεγαλείoυ.

Ακολουθεί η παρουσίαση της αντιζήλου της Χαν, της Φανής Λεβάλδ. Εδώ

έχουμε επίσης τη σκιαγράφηση των παιδικών χρόνων της συγγραφέως, τον

ασπασμό του χριστιανισμού και τον έρωτά της για τον Σίμων, την απόφαση

να μην παντρευτεί άλλον εκτός από αυτόν που της υποδεικνύει η καρδιά της,

καθώς και το πώς αντιλαμβάνεται ότι ο Σίμων είναι ερωτευμένος με τη Χαν και

δεν πρόκειται να γίνει ποτέ δικός της. Και εκεί, εν μέσω της δυστυχίας, βρίσκο-

νται και οι φωτεινότερες σελίδες του έργου της σύμφωνα με τη Ζάρκου: «Η

10. Το ίδιο, σ. 137.

11. Το ίδιο, σ. 138.

12. Το ίδιο, σ. 139.

13. Το ίδιο, σ. 142.