Α' ΤΟΜΟΣ

Κατερινα Καρακαση

122

Φανή περιέπεσε τότε εις φοβεράν απελπισίαν και αι σελίδες εν αις περιγράφει

το άλγος της είναι αι ευγλωττώταται του έργου της.».

Συνερχόμενη από το χτύπημα αυτό και με δεδομένο ότι δεν είχε αλλάξει

γνώμη για τον γάμο «εξ όλων των σχεδίων, α εμελέτα, το του καλλιτέχνου,

υπερηφάνου, ανεξαρτήτου, ενδόξου, ίσως την εσαγήνευσεν υπέρ παν άλλο».

Έτσι, υπερπηδώντας τους δισταγμούς της οικογένειάς της, μετακομίζει στο

Βερολίνο, όπου κάνει καριέρα ως συγγραφέας και παντρεύεται τελικά τον

ιστορικό και συγγραφέα Αδόλφο Σταρ (Adolf Stahr, 1805-1876).

Αν η Ζάρκου θεωρεί την ερωτική απογοήτευση ως κινητήρια δύναμη της

ποίησης και από αυτή την άποψη εκκινεί από μια ρομαντική κοσμοθεώρη-

ση, η συγγραφική της πράξη είναι διαποτισμένη από τις αρχές του Διαφωτι-

σμού. Έτσι χρησιμοποιεί τη Χαν με «τας φεουδαλικάς αυτής αρχάς» και τα

υπεροπτικά αισθήματα ως παράδειγμα προς αποφυγή, διαβεβαιώνοντας τον

αναγνώστη ότι δεν είναι της «ημετέρας» εποχής, ενώ αναδεικνύει τη Λεβάλδ,

που –όπως διατείνεται η Ζάρκου– είναι των ημετέρων χρόνων, ως εκείνη που

εκπροσωπεί το νέο, και το νέο είναι η χειραφέτηση των γυναικών. «Η Λεβάλδ»,

γράφει η Ζάρκου, «θίγει ζήτημα δι’ ου απέκτησε δημοτικότητα μεγίστην, τούτο

δε είναι το περί χειραφετήσεως των γυναικών».

Η Ζάρκου σπεύδει στο σημείο αυτό να καθησυχάσει τους άντρες αναγνώ-

στες, βρίσκοντας όμως ταυτόχρονα την ευκαιρία να διατυπώσει βασικά γυναι-

κεία αιτήματα: «Ο αναγνώστης λοιπόν, ας μένει ήσυχος, δεν πρόκειται να τω

αφαιρεθεί προνόμιον, και η φοβερά αύτη λέξις χειραφέτησις δεν περιλαμβάνει

ειμή μετριοπαθείς ιδέας εφαρμοσίμους και δικαίας».

Όπως εξηγεί η Ζάρκου,

η Λεβάλδ στρέφει την προσοχή της στον τρόπο με τον οποίο ανατρέφονται οι

γυναίκες, εξαιτίας του οποίου δεν αναπτύσσονται επαρκώς διανοητικά, πράγ-

μα που με τη σειρά του τις εμποδίζει να ανεξαρτητοποιηθούν και να ασκή-

σουν επαγγέλματα τα οποία επωφελώς θα μπορούσαν να εξασκήσουν. Και η

Ζάρκου καταλήγει: «Η κ. Λεβάλδ δεν επαινεί τας γυναίκας, ουδέ παρορομά

ταύτας εις αφροσύνας και τας αυταπαρνήσεις του μοναστηρίου, τας ενισχύει

μόνον εις ανδρικά φρονήματα και καθιστά εφικτόν το ηθικόν υπερπήδημα,

όπερ και εις αυτήν έδωκε την ανεξαρτησίαν, την δόξαν, την ευτυχίαν.».

14. Το ίδιο, σ. 147.

15. Το ίδιο, σ. 149.

16. Ό.π.

17. Το ίδιο, σ. 150.