B' ΤΟΜΟΣ

Πανοσ Βλαγκοπουλοσ

536

της με τον Schuré είναι: 1. η μονογραφία της Μηνιάτη

Vie de Corrègge

(1881),

2. η σχέση της με τη μουσική του Wagner, 3. η σχέση της με τον

μεσμερισμό, 4. στοιχεία για κάποια από τα πρόσωπα του κύκλου της και 5. το

βιβλίο του Schuré, αφιερωμένο στις «femmes inspiratrices».

Γράφει η Μηνιάτη στο βιβλίο της για τον Correggio (1881):

Χάρη στην ανεξαρτησία και το αυθόρμητο της ιδιοφυΐας του, ο Correggio,

αποδεσμευμένος από κάθε ιουδαϊκή και ρωμαϊκή ιδέα, επανασύνδεσε τη χρι-

στιανική με την άρια παράδοση, σε ό,τι αφορά το κοινό τους χαρακτηριστι-

κό, δηλ. τη λατρεία του Φωτός, σύμβολο της ζωής και της αιώνιας αλήθειας

και γόνιμη, διαχρονική πηγή του καλού. Ο Correggio είναι βαθιά άριος και

ως προς τον τύπο που έδωσε στην Παρθένο, αυτόν της γυναίκας που είναι

μεταμορφωμένη από την υπέροχη παντοδυναμία της αγάπης, και ως προς την

ερμηνεία του Χριστού ως θριαμβεύουσας δικαιοσύνης. Εκτός από τη λατρεία

του φωτός, στον Correggio συναντούμε άλλο ένα χαρακτηριστικό των Αρίων

φυλών, το οποίο απουσιάζει από τις Σημιτικές: τον σεβασμό για τις πολυτιμό-

τερες ιδιότητες της γυναίκας. Αυτός ο σεβασμός παραδίδεται, στις θρησκείες

τους, στη μορφή της λατρείας της Μητρός Παρθένου. Αυτές οι δύο ιδιότητες

καθρεπτίζουν ό,τι πιο υψηλό και ιερό υπάρχει στις γυναίκες: την αγνότητα και

την αγάπη. Βλέπουμε στους πρώτους Άριους την ιδέα της «Παρθένου» να

εμφανίζεται ως Μάγια, η γόησσα Αυγή, η αγαπημένη κόρη της Ημέρας, για την

οποία λένε οι βεδικοί ύμνοι ότι χαρίζει στους ανθρώπους «φωτεινή ματιά στα

εσώτερα της ύπαρξής τους». Αυτή η φωτερή παρθένος είναι κάτι σαν πρώτος

φάρος της φυλής μας, μαζί με τον Άγκνι, την ιερή φωτιά. Επανεμφανίζεται ως

Μήτηρ Παρθένος

στον μύθο του Κρίσνα και σε αυτόν του Βούδα, του οποίου

η μητέρα συνέλαβε κι αυτή με θαύμα. Επίσης την ξαναβρίσκουμε στην Αθη-

νά, ως Παλλάδα, στο πλευρό του Απόλλωνα, θεού του φωτός και της αρμονί-

ας. Εδώ γίνεται παρθένος αδάμαστη, πολεμίστρια, δραστήρια, δημιουργός των

τεχνών και του πολιτισμού, αληθινή φλόγα σοφίας και θεϊκής διάνοιας. Τέλος,

η χριστιανική παράδοση, και ιδιαιτέρως η ποίηση του Μεσαίωνα, προσθέτουν

ένα νέο χαρακτηριστικό στην τυπολογία της Παρθένου, κάνοντας τη Μαρία

παρηγορήτρια των αναξιοπαθούντων. Θα μπορούσαμε πράγματι να πούμε ότι

ο χριστιανικός μύθος συμπλήρωσε το γυναικείο ιδεώδες […] προσδίδοντας στη

γυναίκα το εξόχως

παθητικό

αυτό χαρακτηριστικό […]. Μόνον ο Correggio

19. Για τις ανάγκες του παρόντος άρθρου χρησιμοποίησα τη μεταγενέστερη ιτα-

λική μετάφραση: Margarita A

lbana

ignaty

La vita e le opere di Correggio,

Φλωρεντία 1888.

20. Edouard S

churé

Femmes inspiratrices et poètes annonciateurs

, Ch. Colin,

Παρίσι 1908.