B' ΤΟΜΟΣ

ΑΛΕΞΙΑ ΑΛΤΟΥΒΑ

500

σημεία που άπτονται του θέματος της ανακοίνωσης. Στο σύγγραμμά του προ-

τείνει έναν υποκριτικό κώδικα που καλείται να εξυπηρετήσει τον διδακτικό

ρόλο του θεάτρου, προκειμένου να αναδειχθεί σε κυρίαρχο φορέα πολιτισμού

και προβολής του εθνικού χαρακτήρα, θέτοντας στο επίκεντρο το ζητούμενο

της επανασύνδεσης του νεοελληνικού με το θέατρο της αρχαιότητας.

Συνοπτικά οι θέσεις του αντανακλούν το γνωστό σχηματικό πλαίσιο της

πολιτισμικής συνέχειας στο θέατρο και της προσπάθειας διαμόρφωσης εθνικής

συνείδησης μέσω αυτού. Χρησιμοποιεί και πάλι τη μεταφορά του κοινωνικού

κατόπτρου, λέγοντας ότι ο θεατής βλέπει «εν τω υποκριτή ως εν κατόπτρω,

εαυτόν εικονιζόμενον και όσα πάσχει και όσα συνειθίζει να πράττη»,

προκει-

μένου να υπογραμμίσει τον ηθικοδιδακτικό και κοινωνικό ρόλο του θεάτρου.

Υπογραμμίζει ως γενική αρχή την ανωτερότητα του Κλασικισμού σε σχέση με

τον Ρομαντισμό, ως άμεσα συνδεόμενου με τα αρχαιοελληνικά καλλιτεχνικά

πρότυπα, και δίνει έμφαση στους βασικούς κανόνες της «φύσης» και του

«μέτρου», συνδέοντας την καλλιτεχνία στην υπόκριση με τον εξευγενισμό της

φύσης. Σημειώνει: «Εν τη υποκριτική τέχνη επ’ ίσης είναι αναγκαίοι οι δύο

ουσιώδεις και αναπόφευκτοι όροι πάσης Καλλιτεχνίας, η πιστή δήλον ότι απο-

μίμησις της φύσεως και ο επί το ιδανικώτερον εξευγενισμός αυτής».

Τέλος δίνει έμφαση στην υπόκριση κατά την αρχαιότητα για να κάνει

σύνδεση με την αναγέννηση της δραματικής τέχνης στη νεότερη Ελλάδα. Ο

Δασαρίτης απαριθμεί τα προσόντα που οφείλει να διαθέτει ο καλός ηθοποιός,

τα οποία συνοψίζει στο χάρισμα της φωνής, τα σωστά σχήματα και τις κινήσεις

του σώματος, βασιζόμενος σε αντίστοιχες πηγές για τους υποκριτές κατά την

αρχαιότητα.

Πιο αναλυτικά διαχωρίζει τη φωνή σε τρεις κατηγορίες: α) τη μεγάλη και

ισχυρά, β) τη φωνή με το ανάλογο μέγεθος και γ) τη φωνή μετά του πρέπο-

ντος τόνου, ενώ διαιρεί τα σχήματα και τις κινήσεις του σώματος σε δύο υπο-

κατηγορίες: α) στις τυχαίες κινήσεις, που έχουν να κάνουν με τη στάση του

σώματος, τη στάση της κεφαλής, την κίνηση του στόματος, την κίνηση των

ποδιών και την κίνηση των χεριών, και β) στις μιμητικές κινήσεις, που έχουν

να κάνουν με τις κινήσεις του προσώπου, του μετώπου και των παρειών, των

οφρύων και των οφθαλμών.

παρόν

, επιμ. Γρηγόρης Ιωαννίδης, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, ΕΚΠΑ, Ergo, Αθήνα

2011, σ. 61-90.

22.

ρολογάς

ασαρίτης

, σ. 12.

23.

Το ίδιο

, «Ε΄: Θεωρία των προσόντων», σ. 39.

24.

Το ίδιο

, «Προσόντα των ηθοποιών», σ. 23-35.