B' ΤΟΜΟΣ

Λουκια Ευθυμιου

334

αυτή αναγνώριση του εγχειρήματός της από μια σημαντική φυσιογνωμία της

γαλλικής διανόησης της εποχής, αποβλέπει στο να προσδώσει στην εφημερί-

δα το απαραίτητο για την επιτυχία της κύρος, εκπέμποντας ταυτόχρονα το

στίγμα της: μετριοπάθεια στις διεκδικήσεις και συντηρητική προσέγγιση του

«γυναικείου ζητήματος». Η Γαλλίδα εκδότρια της φιλολογικής επιθεώρησης

Nouvelle Revue

συγκαταλέγεται εφεξής μεταξύ των στενών ξένων «συνεργά-

τιδων» της Παρρέν.

Οι επαφές της Καλλιρρόης Παρρέν

με τη γαλλική και τη διεθνή γυναικεία

κίνηση διευρύνονται κατά τη διάρκεια των συνεδρίων που διοργανώνονται στο

Παρίσι το 1889 στο πλαίσιο των εορτασμών για τα εκατό χρόνια από τη γαλ-

λική επανάσταση.

Οι παρεμβάσεις της στις παρισινές φεμινιστικές συναντή-

σεις εγκαινιάζουν ουσιαστικά τη σταδιοδρομία της ως βασικής εκπροσώπου

του πρώτου κύματος του ελληνικού φεμινισμού στο εξωτερικό: «Εισερχόμην

[…] επισήμως» γράφει το 1916 «εις τον φεμινιστικόν κόσμον».

Με αυτή την

ιδιότητα διεκδικεί ενεργό συμμετοχή και ενδεχομένως οργανική ένταξη στα

συνεχώς επεκτεινόμενα δίκτυα των φεμινιστριών Ευρώπης και Αμερικής.

Θεωρεί την αποστολή της κατ’ αρχάς και κατ’ αρχήν εθνική: «καθήκον έχο-

μεν να αντιπροσωπεύσωμεν τας Ελληνίδας» σημειώνει το 1893 στην ανταπό-

16. Τον Μάιο του 1889 η εκδότρια λαμβάνει πρόσκληση προκείμενου να παρα-

κολουθήσει τις εργασίες δύο συνεδρίων: αφενός της «Διεθνούς Συνόδου των Γυναι-

κείων Έργων και Σωματείων», που συνέρχεται υπό την αιγίδα του Υπουργείου του

Εμπορίου, της Βιομηχανίας και των Αποικιών, και αφετέρου του «Συνεδρίου υπέρ

των Δικαιωμάτων της Γυναικός», με συμμετοχές από Ευρώπη και Αμερική, υπό την

προεδρία «της γνωστής δημοσιογράφου και εξόχου γυναικός κ. Μαρίας Δερέσμ».

Βλ.

το ίδιο

, 112 (1889), σ. 1· 114 (1889), σ. 6. Έχοντας προφανώς ασαφή εικόνα για

τις διαφωνίες που σημειώνονται στους κόλπους του γαλλικού φεμινισμού, η Παρρέν

παρουσιάζει στις αναγνώστριές της τις δύο αυτές διεθνείς συναντήσεις ως «συμπλη-

ρωματικές». Βλ.

το ίδιο

, 112 (1889), σ. 1-2. Στην πραγματικότητα, η πρώτη διοργα-

νώνεται από τη μετριοπαθή και η δεύτερη από την πιο ριζοσπαστική πτέρυγα της

γαλλικής γυναικείας κίνησης. Βλ.

lejman

–

ochefort

, σ. 82-83, 137-147. Οι δεσμοί

της με τους φεμινιστικούς κύκλους της Γαλλίας ενισχύονται προοδευτικά. Το 1890 η

Παρρέν ενημερώνει τις αναγνώστριές της για την επικείμενη δημοσίευση της γαλλι-

κής μετάφρασης της

Ιστορίας των γυναικών

. Βλ.

ΕτΚ

160 (1890). Σχετικά με το έργο

αυτό της Παρρέν βλ. Angelika

sarra

, «“Few Women Have a History”: Callirhoe

Parren and the Beginnings of Women’s History in Greece»,

Gender & History

18/2 (2006), σ. 400-411. Το 1907 το μυθιστόρημά της η

Χειραφετημένη

μεταφρά-

ζεται και δημοσιεύεται σε συνέχειες στο

Journal des Débats

(4.2

–

18.3.1907). Βλ.

ΕτΚ

903 (1907).

17.

Το ίδιο

, 1081 (1916), σ. 3046.