341 / 562
Λουκια Ευθυμιου
340
γίνονται λοιπόν αυτόματα μέρος του πολιτικού χώρου και επιτρέπουν έτσι
να αναδυθεί μια γυναικεία εκδοχή του, χωρίς ωστόσο να αμφισβητηθεί στο
παραμικρό η έμφυλη διχοτόμηση του κοινωνικού χώρου. Σε αυτό συμβάλλει
καθοριστικά η ουσιοκρατική ρητορική της Παρρέν, η οποία οργανώνεται με
σύνεση γύρω από τα ηγεμονικά πρότυπα θηλυκότητας της εποχής.
Μετά το 1900, η διευθύντρια της
Εφημερίδος των Κυριών
αφιερώνεται στο
έργο της Ένωσης Γυναικών, ενώ το 1911 ιδρύει, «κατά τον τύπον» των αγγλικών
lyceum clubs, το Λύκειο των Ελληνίδων. Με εξαίρεση τη συμμετοχή της, στις
παραμονές του πολέμου, στο Διεθνές Συνέδριο των Λυκείων του Παρισιού,
αυτή η περίοδος της δράσης της χαρακτηρίζεται μάλλον από εσωστρέφεια.
45
Φαίνεται, επίσης, πως χάνει τον πρωτοποριακό ρόλο που είχε στους κόλπους
της γυναικείας ελληνικής κίνησης. Ο Εθνικός Σύνδεσμος των Ελληνίδων, το
τοπικό Τμήμα του Διεθνούς Συμβουλίου, συστήνεται τελικά μόλις το 1908 με
απλή συμμετοχή της,
46
αφού η ίδια –αν και διεκδικεί τη “μητρότητα” αυτής
της πρωτοβουλίας επικαλούμενη την ουσιαστική συμβολή της στην προετοι-
μασία των Ελληνίδων μέσα από τις δράσεις της Ένωσης που δημιούργησε το
1897–
47
δεν φαίνεται να παίζει κάποιον ρόλο κατά τη διάρκεια των επαφών με
τις ξένες επικεφαλής του δικτύου, που δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα της είχαν
αναθέσει αυτή την ίδια αποστολή.
48
Παρακολουθεί όμως στενά, μέσα από τις
σελίδες της εφημερίδας, τις κινήσεις και τις επισκέψεις τους.
49
45. Το 1911 η συμμετοχή της στο Συνέδριο του Διεθνούς Συμβουλίου των Γυναικών
της Στοκχόλμης είχε ματαιωθεί για λόγους υγείας. Βέβαια, η
Εφημερίδα
εξακολουθεί
να καταγράφει συστηματικά τις προόδους που σημειώνονται στον δυτικό κόσμο σχε-
τικά με το γυναικείο ζήτημα. Αν και η Παρρέν εκφράζει πλέον ανοικτά τις επιφυλάξεις
της σχετικά με την πρωτοπορία του γαλλικού φεμινισμού, βλ.
ΕτΚ
977 (1909), σ. 914,
η Γαλλία κατέχει ακόμη σημαντική θέση σε αυτή την ενημέρωση. Βλ. μεταξύ άλλων
το ίδιο
, 980 (1910), σ. 1020· 987 (1910), σ. 1171-1172· 1012 (1911), σ. 1780· 1077 (1916),
σ. 2984-2986.
46. Βλ.
το ίδιο
, 968 (1909), σ. 1.
47. Βλ.
το ίδιο
, 975 (1909), σ. 865.
48. Οι ερωτήσεις που της απευθύνει η Αβρίλ ντε Σαιντ-Κρουά πιστοποιούν την
απομάκρυνση της Παρρέν από τα διεθνή δίκτυα μετά τα συνέδρια του Παρισιού: «Τι
εκάμετε; Μου είπε έξαφνα, ύστερα από το τελευταίον γυναικείον Συνέδριον που είχαμεν
πάλιν συναντηθή. […] Πώς αι Ελληνίδες αντιλαμβάνονται την θέσιν των εις τα έργα της
κοινωνικής χρησιμότητος; […] Διότι δεν πιστεύω ότι μένετε ακόμη εις την αποκλειστικήν
δράσιν των νοσοκομείων και των πτωχοκομείων;». Βλ.
το ίδιο
, 1078 (1916) σ. 2993.
49. Βλ.
το ίδιο
, 798 (1904), σ. 875 (1906), σ. 8· 880 (1906), σ. 2-3· 992 (1910),
σ. 1290-1292· 999 (1911), σ. 1465-1466, 1485-1486, 1494-1495· 1015 (1912), σ. 1850·
1078 (1916), σ. 2993-2994· 1079 (1916), σ. 3009-3010· 987 (1910), σ. 1170.