339 / 562
Λουκια Ευθυμιου
338
Η πολιτική χειραφέτηση του φύλου της δεν αποτελεί επομένως μέρος των
επιδιώξεων του φεμινισμού που επαγγέλλεται.
35
Η επιλογή αυτή είναι το ανα-
γκαίο τίμημα που πρέπει να καταβάλει προκειμένου να καθησυχάσει, να διαβε-
βαιώσει, να πείσει μια καχύποπτη προς το κίνημα αυτό ανδροκρατούμενη ελλη-
νική κοινωνία. Ναι μεν αποδέχεται τη χορήγηση ψήφου στις γυναίκες ορισμένων
προηγμένων χωρών της Δύσης,
36
τη θεωρεί όμως πρόωρη για τις Ελληνίδες. Η
ιδιαίτερα προβεβλημένη αυτή θέση της δεν την εμποδίζει να υποστηρίζει ταυτό-
χρονα και τη συμμετοχή των γυναικών στη δημόσια ζωή, στα κοινά, στο πλαίσιο
βέβαια πάντα του οικογενειακού ή πατριωτικού τους καθήκοντος και του φιλαν-
θρωπικού τους έργου. Η έμφυλη προσέγγιση της έννοιας του ‘πολιτεύεσθαι’
είναι εμφανής: «έχομεν και ημείς» γράφει «δικαιώματα επί της πολιτικής, ενό-
σω δυνάμεθα να προσφέρομεν εκδούλευσιν τινά προς την Πατρίδα ημών, προς
το ελληνικόν Έθνος».
37
Τότε και μόνον «μας επιβάλλεται να εξανδρισθώμεν
εντελώς».
38
Μάλιστα, το 1895, με αφορμή την κυβερνητική απαγόρευση στις
γυναίκες να παρεμβαίνουν στην πολιτική κατά τη διάρκεια της προεκλογικής
περιόδου για την ανάδειξη δημοτικών αρχών, δεν διστάζει να θέσει, μέσα από το
σχήμα της διεύρυνσης της έννοιας του οίκου, το ζήτημα της γυναικείας συμμε-
τοχής στη διοίκηση των δήμων, «των μεγάλων αυτών οίκων», όπως υπογραμμί-
ζει.
39
«Η πολιτική του δήμου είναι πολιτική του
νοικοκυριού
» γράφει αλλού
40
και, εντέλει, το έθνος δεν είναι παρά μια μεγάλη οικογένεια στους κόλπους της
οποίας και οι γυναίκες έχουν αναπόφευκτα και θέση και λόγο.
Σε κάθε περίπτωση, η υιοθέτηση μετριοπαθούς στάσης, τουλάχιστον μέχρι
να αλλάξουν οι κοινωνικές συνθήκες, αποτελεί, κατ’ αυτήν, απαραίτητη προϋ-
πόθεση για την πραγμάτωση άλλων, εξίσου σημαντικών, γυναικείων διεκδική-
σεων, κοινωνικών και αστικών. Τα άρθρα της εστιάζουν πιο συγκεκριμένα στην
35. Βλ. μεταξύ άλλων
το ίδιο
, 407 (1895), σ. 1· 412 (1895), σ. 1· 963 (1909), σ. 1·
988 (1910), σ. 1-2.
36. Η συστηματική μάλιστα καταγραφή των κατακτήσεων των Ευρωπαίων και των
Αμερικανίδων σε αυτό τον τομέα λειτουργεί καταφανώς ως ένα είδος έμμεσης προπα-
γάνδας. Βλ. π.χ.
το ίδιο
, 762 (1903), σ. 5-6· 1024 (1912), σ. 2087. Πιο συγκεκριμένα
για τη Γαλλία βλ.
το ίδιο
, 676 (1901), σ. 1-2∙ 677 (1901), σ. 2-3. Πρβλ. Ελένη
Β
αρίκα
,
Η εξέγερση των κυριών. Η γένεση μιας φεμινιστικής συνείδησης στην Ελλάδα, 1833-
1907
, Κατάρτι, Αθήνα 2004, σ. 335-337.
37.
ΕτΚ
179 (1890), σ. 1-2. Βλ. και
το ίδιο
, 565 (1899), σ. 1-2∙ 987 (1910), σ. 1169.
38.
Το ίδιο
, 473 (1897), σ. 3.
39.
Το ίδιο
, 411 (1895) σ. 1. Βλ. και
το ίδιο
, 410 (1895), σ. 1. Το ζήτημα την είχε
απασχολήσει και το 1887. Βλ.
το ίδιο
, 37 (1887), σ. 1-2.
40.
Το ίδιο
, 761 (1903), σ. 2.