B' ΤΟΜΟΣ

330 / 562

329
Λουκια Ευθυμιου
Δυτικά πρότυπα και ελληνικότητα:
Η Εφημερίς των Κυριών της Καλλιρρόης Παρρέν
και τα διλήμματα του ελληνικού φεμινιστικού κινήματος
Η έκδοση, το 1887, από την Καλλιρρόη Παρρέν της Εφημερίδος των Κυριών
–του ελληνικού εντύπου που, ως όργανο συσπείρωσης και συντονισμού της πρώ-
της γυναικείας συλλογικής κίνησης, εγκαινιάζει στην Ελλάδα μια συστηματική
έμφυλη αμφισβήτηση– εγγράφεται στο πλαίσιο της άνθησης στα βιομηχανικά
κράτη της Δύσης και της σταδιακής εξάπλωσης σε όλη την Ευρώπη του κινή-
ματος υπέρ της ισότητας των φύλων. Οι πρώτες πρωτοβουλίες χρονολογούνται
ήδη από το 1848, έτος της διοργάνωσης στο Seneka Falls της Νέας Υόρκης του
Συνεδρίου για τα δικαιώματα των γυναικών.1 Στη Γηραιά ήπειρο, υπό την επίδρα-
ση του έργου του Τζον Στιούαρτ Μιλλ The Subjection of Women, που εκδίδε-
ται το 1869 και μεταφράζεται σε πολλές γλώσσες, πολλαπλασιάζονται σταδιακά
οι γυναικείες συσσωματώσεις, ήδη παρούσες ωστόσο από το 1856 στη Μεγά-
λη Βρετανία και το 1865 στη Γερμανία.2 Το 1869 ιδρύεται μάλιστα στη Γενεύη
η εξαιρετικά βραχύβια Διεθνής Ένωση των Γυναικών. Μία δεκαετία αργότερα,
ο Λεόν Ρισέ και η Μαρία Ντεραίμ οργανώνουν στο Παρίσι το πρώτο Διεθνές
Γυναικείο Συνέδριο (1878), ενώ η ριζοσπάστρια φεμινίστρια Υμπερτίν Ωκλέρ δίνει
το 1882 στον όρο ‘φεμινισμός’ το σύγχρονο εννοιολογικό περιεχόμενό του.3
1. Βλ. Françoise B asch, «Les Droits des femmes et le suffrage aux États-Unis
1848-1920» στον τόμο Encyclopédie politique et historique des femmes, επιμ.
Christine Fauré, PUF, Παρίσι 1997, σ. 504-533.
2. Βλ. Florence Rochefort, «Du droit des femmes au féminisme en Europe
1860-1914», το ίδιο , σ. 553· Anne-Marie Käppeli , «Scènes féministes» στον τόμο
Le XIXe siècle. Histoire des femmes, τ. ΙΙΙ, επιμ. Georges Duby – Michelle Perrot,
Plon, Παρίσι 1991, σ. 495-525.
3. Βλ. Laurence Klejman – Florence Rochefort, L’égalité en marche, Des