325 / 562
Μαρια Βελιωτη-Γεωργοπουλου
324
τη φράση: «Σὺ δ’ ἀσφαλέος κυβερνᾷς ἄστεα λαῶν».
31
Το νόημα που εύκολα
εξάγεται από τις δύο αυτές επιγραφές είναι ότι ο Λουδοβίκος, πατέρας του
Όθωνα, είναι ένας κραταιός ηγεμόνας που εγγυάται την ασφάλεια του λαού
του, εμμέσως δε, μέσω του γιου του, και την ασφάλεια του ελληνικού λαού.
Καθώς ο κύριος αποδέκτης των επιγραφών αυτών ήταν το πλήθος που
παρακολουθούσε την τελετή, ερώτημα αποτελεί πόσοι από τους θιασώτες
καταλάβαιναν το νόημα όλων των επιγραφών. Σίγουρα πολύ λίγοι θα πρέπει να
γνώριζαν τη λόγια προέλευση των περισσοτέρων από αυτές. Το βέβαιο πάντως
είναι ότι η πρώτη επιγραφή που αναφέρεται στον βασιλιά, αυτές που αναφέ-
ρονται στους συμμάχους, στην αντιβασιλεία και στον βασιλιά της Βαυαρίας
Λουδοβίκο γίνονταν αμέσως κατανοητές. Από την άλλη πλευρά, και μόνον η
εικόνα των επιγραφών στα αρχαία Ελληνικά είχε ως συνέπεια τη σύνδεση εκ
μέρους των παρισταμένων του τελούμενου γεγονότος, στο επίκεντρο του οποί-
ου ήταν ο νεαρός μονάρχης, με το αρχαίο ελληνικό παρελθόν.
Θρησκευτικές επιτελεστικές σκηνές: ορθοδοξία και καθολικισμός – Βυζάντιο
και Δύση
Η τελετή της άφιξης του Όθωνα κορυφώθηκε και επισφραγίστηκε με τη μετά-
βασή του στον μητροπολιτικό ναό και τη συμμετοχή του στην ορθόδοξη τελε-
τή της δοξολογίας, η οποία δεν έλειψε από κανέναν εορτασμό των Αποβατη-
ρίων στα 29 χρόνια της βασιλείας του. Όσα έμελλαν να διαδραματιστούν προ
των πυλών του μητροπολιτικού ναού αναγράφονται λεπτομερώς στο επίσημο
πρόγραμμα της τελετής. Αναφέρεται αναλυτικά η σχεδιαζόμενη υποδοχή του
Όθωνα στον ναό από τον Κλήρο, η προσφώνησή του στην ελληνική γλώσσα
από τον αρχιεπίσκοπο Κορίνθου και η υποχρέωση του βασιλιά να πιάσει με το
δεξί του χέρι το ιερό Ευαγγέλιο και να το ασπασθεί.
Ο ιστορικός της Ναυπλίας Μιχαήλ Λαμπρυνίδης σημειώνει επιπλέον ότι ο
αρχιεπίσκοπος προσφώνησε τον βασιλέα «σωτήρα και ελπίδα των Ελλήνων» και
ότι ο Όθωνας απάντησε στη γερμανική γλώσσα «ότι άνευ ευσεβείας δεν υπάρχει
ευτυχία εις τα έθνη» και υποσχέθηκε «ότι θα υποστηρίξει εν παντί την ελληνικήν
31. Πρόκειται για έναν στίχο από τον « Ύμνο στη Ρώμη», ο οποίος αναφέρεται
στην ισχύ της Ρώμης και αποτελεί σύνθεση της ποιήτριας Μελιννούς, που έζησε μάλ-
λον στο β΄ μισό του 2ου π.Χ. αιώνα. Πιθανόν μέσω αυτού του στίχου να παραλληλίζε-
ται η δύναμη του βασιλείου της Βαυαρίας με την ισχύ της Ρώμης, αν και το κοινό που
θα μπορούσε να προβεί σε έναν τέτοιο παραλληλισμό ήταν εξαιρετικά περιορισμένο.