324 / 562
Η επιτέλεση της ελληνικότητας και της ετερότητας
323
συνθήκης του Λονδίνου (1827), και τον πρωτεύοντα ρόλο των συμμαχικών
δυνάμεων.
Στη συνέχεια, από κάτω, άλλη επιγραφή έγραφε: «Ζήτω ἡ Ἀντιβασιλεία»
και ακολουθούσε ακριβώς από κάτω η φράση: «ᾗ λαοὶ τ᾽ ἐπιτετράφαται καὶ
τόσσα μέμηλε», η οποία αποτελεί μικρή παραλλαγή στίχου και πάλι από την
Ιλιάδα
: «ᾧ λαοὶ τ᾽ ἐπιτετράφαται καὶ τόσσα μέμηλε (
Ιλιάδος
Β, 62). Ο στί-
χος μεταφράζεται «που σ’ αυτόν κρέμονται οι λαοί κι έχει φροντίδες τόσες»
(μτφρ. Ιάκωβου Πολυλά). Το πρόσωπο για το οποίο γίνεται λόγος στο πρω-
τότυπο κείμενο είναι πάλι ο Αγαμέμνονας, αλλά στην προκειμένη περίπτωση
έχει γίνει αλλαγή στο γένος της αντωνυμίας, αντί «ᾧ» γράφεται «ᾗ», ώστε η
φράση να συνδέεται με την προηγούμενη επιγραφή και το πλήρες νόημα και
των δύο να είναι: «Ζήτω η Αντιβασιλεία» «που σ’ αυτήν κρέμονται οι λαοί κι
έχει φροντίδες τόσες».
Στα αριστερά αναφέρεται ότι υπήρχε άλλη επιγραφή: «Πλεῖστ’ ἔρξαν τ᾽
ἔπαθόν τε καὶ πλεῖστα ἐμόγησαν Ἀχαιοί», η οποία μεταφράζεται ως «πάρα
πολλά έπραξαν και έπαθαν και υπέφεραν οι Αχαιοί». Πρόκειται για μικρή
παραλλαγή του στ. 490 της ραψωδίας θ της
Οδύσσειας
: «ὅσσ᾽ ἔρξαν τ᾽ ἔπα-
θόν τε καὶ ὅσσ᾽ ἐμόγησαν Ἀχαιοί». Εδώ η μεταφορά στο ιστορικό παρόν υπο-
δηλώνει τον ελληνικό λαό που μόλις πρόσφατα είχε εξέλθει από εξαιρετικά
επώδυνες πολεμικές και πολιτικές καταστάσεις.
Στη συνέχεια υπήρχε η επιγραφή: «Βούλομαι ἐγὼ λαὸν σῶον ἔμμεναι ἢ
ἀπολέσθαι», η οποία αποτελεί πολύ μικρή παραλλαγή του στ. 117 της ραψω-
δίας Α της
Ιλιάδας
: «βούλομαι ἐγὼ λαὸν σῶν ἔμμεναι ἢ ἀπολέσθαι», φράση
που σημαίνει «το καλό θέλω του λαού, ποτέ τον όλεθρό του» (μτφρ. Ιάκωβου
Πολυλά). Και πάλι βέβαια υπονοείται ο Όθωνας, ο οποίος παρουσιάζεται εδώ,
όπως και σε άλλα κείμενα,
30
ως σωτήρας του πολύπαθου ελληνικού λαού.
Παρακάτω αναφέρεται ότι υπήρχε άλλη επιγραφή με τη φράση: «Πολλῇσι
νήσεσι καὶ Ἄργεϊ παντὶ ἀνάσσει», που αποτελεί πολύ μικρή παραλλαγή του στ.
108
Ιλιάδος
Β: «πολλῇσιν νήσοισι καὶ Ἄργεϊ παντὶ ἀνάσσειν» και σημαίνει «να
βασιλεύη στα πολλά νησιά και στ’ Άργος όλο» (μτφρ. Ιάκωβου Πολυλά). Ο
στίχος στον Όμηρο αναφέρεται στο σκήπτρο του Αγαμέμνονα αλλά εδώ υποδη-
λώνει, όπως και στην προηγούμενη και σε άλλες πολλές επιγραφές, τον Όθωνα,
ενώ το απαρέμφατο «ἀνάσσειν» έχει σκοπίμως μετατραπεί σε ιστορικό ενεστώτα.
Η χορεία των επιγραφών τελείωνε με εκείνη που έγραφε: «Ἀθάνατος ὁ
Βασιλεὺς τῆς Βαυαρίας Λουδοβῖκος», η οποία συμπληρωνόταν από κάτω με
30. Βλ. για παράδειγμα και
Ρ
αγκαβης
, σ. 352.