B' ΤΟΜΟΣ

197 / 562

ΜΑΡΙΛΙΖΑ ΜΗΤΣΟΥ
196
Πούσκιν ή Πούσκχιν, γνωστός από το 1848 και πολυμεταφρασμένος τη δεκα-
ετία του 1880.26 Τέλος, στη βαριά σκιά του Βύρωνα, ο φιλελληνισμός του
Shelley θεματοποιείται μόλις την τελευταία δεκαετία του αιώνα, αλλά το έργο
του κρίνεται «ανεπίδεκτο μεταφράσεως».27 Από την άλλη, ο Κωστής Παλα-
μάς σπεύδει να μεταφράσει τον «Ελληνικό ύμνο» του Μιστράλ μόλις τρεις
εβδομάδες μετά τη δημοσίευσή του στην προβηγκιανή εφημερίδα L’Αiòli .28
Στην εθνική μνήμη των ηρώων, ο Λόρδος Βύρων διατηρεί οπωσδήποτε
την πρωτοκαθεδρία, που επισφραγίζεται το 1881 με «μνημοσύνους τιμάς»,
μετονομασίες φρουρίων και αποκαλυπτήρια ανδριάντα, στο Μεσολόγγι – εκεί
που, τα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια, ο γλύπτης David d’Angers αντίκριζε
έκπληκτος το μνημείο του για τον Μπότσαρη, τη «Νεαρή Ελληνίδα», ακρω-
τηριασμένη από σφαίρες.29 Συμβαίνει μάλιστα ο φιλελληνισμός να αναδεικνύ-
26. Βλ. ενδεικτικά: «Pωσσική Φιλολογία. Aλέξανδρος Πούσκχιν», Aποθήκη των
ωφελίμων και τερπνών γνώσεων 2/10 (Aπρ. 1848), σ. 76∙ Κ. Α. Παλαιολόγος, «Ο
Ρώσος ποιητής Πούσκιν ως φιλέλλην εξεταζόμενος», Παρνασσός 3/2 (1879), σ. 159-
165∙ A. N. Σβορώνος, «O Pώσσος ποιητής Aλέξανδρος Σεργίου Πούσκιν», Aπόλλων
1/11 (1884), σ. 170-171∙ Θεόδωρος Βελλιανίτης , «Σύγχρονος ρωσσική φιλολογία»,
Παρνασσός 12/6 (1889), σ. 253-274∙ Π. A. Aξιώτης, «Aλεξάνδρου Πούσκιν Bόρις
Γοδούνοφ. Tραγούδια. Προοίμιον του Mεταφραστού», Eβδομάς 7/22 (2.6.1890), σ.
6∙ Π. Α. Αξιώτης, «Αλεξάνδρου Πούσκιν Βόρις Γοδούνωφ, Τραγωδία. Προοίμιον του
μεταφραστού», Παρνασσός 16/2 (1893), σ. 120-122. Η πρώτη αυτοτελής μετάφραση
έργου του Πούσκιν είναι Η κυρία του δόρατος (δάμα της πίκας), μτφρ. Π. Μεριμέος,
Πάτρα 1855. Για τις υπόλοιπες μεταφράσεις, ειδικότερα των Αδαμαντίου Χαραμή,
Χαραλάμπους Βουλοδήμου και Π. Α. Αξιώτου, βλ. Φίλιππος Ηλιού – Πόπη Πολέμη,
Ελληνική βιβλιογραφία του 19ου αιώνα
simple.asp)∙ Ιλίνσκαγια, Η ρωσική λογοτεχνία στην Ελλάδα, ό.π.
27. Πλάτων Δ ρακούλης, «Ο ποιητής Σέλλεϋ. Percy Bysshe Shelley», Παρνασσός
14/8 (1892), σ. 497-511: 499∙ 9 (1892), σ. 521-533∙ Μ. M αρτζώκης, «O ποιητής
Σέλλεϋ», Aι Mούσαι 1 (1892), σ. 17-20.
28. Εστία (9.3.1897). Βλ. Roger Milliex, «Ο Κωστής Παλαμάς μεταφραστής
του “Ελληνικού ύμνου” του Μιστράλ», στον τόμο Πρακτικά Α΄ Διεθνούς συνεδρίου
συγκριτικής γραμματολογίας , ό.π., σ. 461-480. Πρβλ. Πολίτου-Μαρμαρινού, «Η νεο-
ελληνική λογοτεχνία μέσα από τη συγκριτική ματιά του Κωστή Παλαμά», σ. 85-105.
29. Χρ. Μ. Παλαμάς, «Μνημόσυνοι τω Βύρωνι τιμαί», Εστία, 13/323 (1882), σ.
145-148. Ο ανδριάντας του Γεωργίου Βιτάλη είχε παραγγελθεί από τον Φιλολογικό Σύλ-
λογο «Βύρων» με διοργάνωση εράνου. Πρβλ. Α. Γ. Σκαλίδης , «Βύρων [κατά Βιλλεμαί-
νον]», Εθνική Βιβλιοθήκη 5/10 (Ιούλ. 1870), σ. 321-331∙ 11 (Αύγ. 1870), σ. 344-349∙
12 (Σεπτ. 1870), σ. 374-382∙ Kωνσταντίνος Πωπ, «O Bύρων. Bίος, ποιήσεις, τελευτή
αυτού», Bύρων 1 (1874), σ. 1-6, 81-84, 161-165, 241-244, 321-327, 401-410. Για την
τύχη της «Νεαρής Ελληνίδας» βλ. Sophie Basch, Le Mirage grec. La Grèce moderne
devant l’opinion française (1846-1946), Kauffmann, Αθήνα 1995, σ. 117-125.