198 / 562
«Έστωσαν ημίν ήρωες του Φιλελληνισμού»
197
εται σε ατράνταχτο κριτήριο ποιητικού μεγαλείου. Έτσι, στον πρόλογο της
πρώτης συγκεντρωτικής έκδοσης των βυρωνικών
Ποιημάτων
, ο μεταφραστής
Γ. Πολίτης επισημαίνει ότι το δεύτερο άσμα του
Tσιλδ Aρόλδου
«εγράφη με
τοιαύτην υψίνοιαν και τοιούτον φιλελληνισμόν, ώστε ορθώς δυνάμεθα ν’ απο-
καλέσωμεν τον Bύρωνα
μέγιστον ποιητήν
του αιώνος μας
».
30
Ωστόσο, αν ο Λαμαρτίνος υπέπεσε στο αμάρτημα της τουρκοφιλίας, ο
Βύρων κουβαλούσε, μαζί με την υψίνοια, το στίγμα της μισανθρωπίας, της
ελευθεριότητας και του ποιητικά αδιέξοδου βυρωνισμού. Αγνότεροι και συνε-
πέστεροι στη φιλία τους προς τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας αποδει-
κνύονται, απεναντίας, ξένοι ελληνιστές και ελληνολάτρες, που σχηματίζουν
μια δεύτερη μεγάλη κατηγορία προνομιούχων της νεοελληνικής δημόσιας
σφαίρας – έως τις μέρες μας. Έτσι, σε εργοβιογραφικό κείμενο της
Εθνικής
Βιβλιοθήκης
, η εγωκεντρική βυρωνική λογοτεχνία αντιδιαστέλλεται προς το
φιλελεύθερο και οξυδερκές έργο της Ελληνορουμάνας Δώρα Δίστρια (1828-
1888), στο κλειστό πάντα περιβάλλον του φιλελληνισμού.
31
Ακολουθεί μια
30. «Πρόλογος», Λόρδου Bύρωνος
Ποιήματα
, τ. A΄, Περιέχων τον
Mαζέππαν
,
την
Παρισίναν
και την
Aποδημίαν του Tσιλδ Aρόλδου
, μεθ’ ιστορικών και φιλολογι-
κών σημειώσεων, Αθήνα 1867, σ. β΄.
31. «Δώρα δ’ Ίστρια»,
Πανδώρα
11/245 (1.6.1860), σ. 113-114∙ Φίλιππος
Δ
αυ
-
ριακός
, «Δώρα Ιστριάς»,
Χρυσαλλίς
53 (1865), σ. 146-148∙ Αλφρέδος
Μ
ελέκ
[Ζανετάκης
Σ
τεφανόπουλος
;], «Η κυρία Δόρα Ιστριάς»,
Εθνική Βιβλιοθήκη
3/80
(16.1.1868), σ. 115-120. Πρβλ. Γ. Δ.
Κ
ανάλες
, «Σολωμός και Δώρα Ιστριάς»,
Εθνι-
κή Βιβλιοθήκη
4/109, 110, 111 (Ιούλ.-Αύγ.-Σεπτ. 1869), σ. 317-320∙ [A.
Σ
ιμιτόπου
-
λος
], «Δώρα Iστριάς»,
O Mέντωρ
3 (1871), σ. 6-10∙ «(Eυρυδίκη), Δώρα Iστριάς»,
O
Mέντωρ
2 (1871), σ. 149-150∙ Π.
Χ
ιώτης
, «Η πριγκιπέσσα Δώρα-Ίστρια. Σχεδίασμα
αφιερούμενον προς την φιλόμουσον κ. Ιωάνναν Σ. Δομενεγίνη Βαρώνος Καρρέρη»,
Ζακύνθιος Ανθών
1/11 (Ιούλ. 1875), σ. 332-335∙ 12 (Αύγ. 1875), σ. 373-377∙ «Δώρα
δ’ Ιστριά»,
Kλειώ
4/23, 24 (1888), σ. 370-371∙ «Δόρα Iστριάς (μετά εικόνος)»,
Έσπερος
8/174 (15/27.3.1889), σ. 81-82∙ Σ.
Δ
ε
Β
ιάζης
, «Δώρα Ιστριάς. Η διάνοια
δεν έχει φύλον»,
Απόλλων
5/60 (Σεπτ. 1889), σ. 927-931∙ «Δωραδίστρια»,
Ποικίλη
στοά
8 (1889), σ. 329-330. Πρβλ. Ι. Γ.
Τ
σακασιάνος
, «Δώρα δ’ Ιστριά» [Στίχοι],
Το
Άστυ
165 (20.11.1888), σ. 2. Αφότου, το 1867, η Dora d’Istria (Elena Ghica) έλαβε
τον τίτλο της «Ελληνίδος Πολίτιδος» από την ελληνική Βουλή, άρθρα της μετα-
φράζονται συχνά σε περιοδικά (βλ. λ.χ. «H εκφορά του ποιητού της Zακύνθου»,
O
Mέντωρ
2 (1870), σ. 371-375∙ «Oι ιστορικοί της Γερμανικής φιλολογίας»,
O Mέντωρ
3 (1872), σ. 179-180∙ «Φιλολογικαί Eικόνες. Σισμόνδος δε Σισμόνδη»,
Όμηρος
2
(1874), σ. 389-397∙ «Βοτανική γεωγραφία»,
Ποικίλη στοά
8 (1889), σ. 326-328
κ.ά.). Πρβλ. «Αι γυναίκες εν τη Δύσει»,
Πανδώρα
11/255 (1.11.1860), σ. 345-349∙
261 (1.2.1861), σ. 509-514∙ 263 (1.3.1861), σ. 585-589∙ «Αι γυναίκες εν τη Δύσει
(μέρος πρώτον): η βάρβαρος κοινωνία», 12/272 (15.7.1862), σ. 169-173∙ «Αι γυναίκες