424 / 482
Μεταξύ λογιοσύνης και επιστήμης
423
από τον Νεόφυτο Βάμβα
27
απευθυνόταν –μεταξύ άλλων– και στους φοιτητές,
οι οποίοι παρακολουθούσαν τη σχετική παράδοση στο μάθημα της Ρητορικής
που δίδασκε ο συγγραφέας στο Οθώνειο Πανεπιστήμιο. Κάτι παρόμοιο ισχύει
και για το δοκίμιο υπό τον τίτλο «Περί φιλολογίας εν γένει και ιδίως της Λατινι-
κής» του Στεφάνου Α. Κουμανούδη, ο οποίος δίδασκε Λατινική Φιλολογία στο
Πανεπιστήμιο.
28
Άλλο κείμενο του ιδίου καταγράφει τα λάθη σε πρόσφατη έκδο-
ση μετάφρασης του Σαλλουστίου.
29
Η αναλυτική παρουσίαση της χρησιμότητας
των παπύρων για την ανάπτυξη της επιστήμης της κλασικής φιλολογίας, αντι-
κείμενο πραγματείας του Νικ. Σαριπόλου,
30
πιθανώς αποτελεί επίσης βοηθητικό
σύγγραμμα για τους σπουδαστές της Φιλολογίας, μολονότι ο συγγραφέας είναι
καθηγητής στη Νομική Σχολή. Όπως σημειώνει ο συντάκτης στο προλογικό του
σημείωμα, η μελέτη προέκυψε από τα μαθήματα του Émile Egger (1813-1885)
τα οποία παρακολούθησε στο Παρίσι παράλληλα με τις νομικές του σπουδές. Στο
περιοδικό φιλοξενούνται επίσης δύο μεταφράσεις, η μία κειμένου του August
Böckh (1785-1867),
31
όπου αναδεικνύεται η γνωστή, σφαιρική περί φιλολογίας
άποψη του Γερμανού φιλολόγου,
32
και μία αποσπάσματος από την Ιστορία του
Wilhelm Drumann (1786-1861)
33
με θέμα «τη φυγή και την εξορία» στην αρχαι-
ότητα.
34
Η «Μελέτη περί Πινδάρου» του Κουμανούδη, η οποία στηρίζεται στη
27. Νεόφυτος
Β
άμβας
, «Ελληνική Φιλολογία. Ανάλυσις του περί Παραπρεσβείας
λόγου του Δημοσθένους»,
Φιλολογικός Συνέκδημος
9-10 (Απρ. 1849), σ. 257-284· 11
(Μάιος-Ιούν. 1849), σ. 353-384· 12 (Ιούν. 1849), σ. 385-391.
28.
Κ
ουμανούδης
, «Περί φιλολογίας εν γένει και ιδίως της λατινικής»,
Φιλολογι-
κός Συνέκδημος
7-8 (31.3.1849), σ. 230-247.
29.
Κ
ουμανούδης
, «Λατινική φιλολογία»,
Φιλολογικός Συνέκδημος
3-4 (31.1.1849),
σ. 112-117.
30. Νικόλαος Ι.
Σ
αρίπολος
, «Περί της του παπύρου επιρροής εις την πρόοδον της
ελληνικής φιλολογίας»,
Φιλολογικός Συνέκδημος
6 (25.2.1849), σ. 177-184.
31. «Περί των λογιστών και ευθυνών παρ’ Aθηναίοις μετά προλόγου και παραρτή-
ματος»,
Φιλολογικός Συνέκδημος
3-4 (31.1.1849), σ. 123-128.
32. Ο Böckh επεξεργάστηκε και διαμόρφωσε πλήρως την
Altertumswissenschaft
,
που ως όρος ήταν επινόηση του δασκάλου του Friedrich August Wolf (1759-1824).
Κατά τον Böckh αντικείμενο της φιλολογίας, την οποία όριζε ως «γνώση των εγνω-
σμένων», ήταν η προσέγγιση του συνόλου της ζωής της αρχαιότητας με τη συστημα-
τική αξιοποίηση όλων των προσφερομένων πληροφοριών, δηλαδή όχι μόνο των κειμέ-
νων, αλλά και των έργων τέχνης, καθώς και άλλων πηγών. Βλ. πρόχειρα John Edwin
S
andys
,
A History of Classical Scholarship
, τ. III, Ν. Υόρκη 1964, σ. 88-101.
33. Wilhelm
D
rumann
,
Versuch einer Geschichte des Verfalls der griechischen
Staaten
, In der Nicolaischen Buchhandlung, Βερολίνο 1820.
34. «Περί φυγής και εξορίας παρά τοις αρχαίοις κατά τον Γερμανόν Δρυμάννον»,
Φιλολογικός Συνέκδημος
9-10 (Απρ. 1849), σ. 306-319.