Συνάντηση εργασίας νέων ερευνητών

16 / 198

Ο ελληνικός περιοδικός τύπος του 19ου αιώνα
15
νεότερα κείμενα, όπως αυτή αναδεικνύεται σε χαρακτηριστικά
λογοτεχνικά παραδείγματα που καλύπτουν ένα αρκετά διευρυ-
μένο άνυσμα διακοσίων περίπου χρόνων από τον Ερωτόκριτο ως
τις Μισμαγιές, αμβλύνεται στη δεύτερη δεκαετία του 19ου αιώ-
να. Το σταδιακό πέρασμα από την αμυδρή απήχηση ή την ανα-
πόφευκτη συγκυρία στη συνειδητή μίμηση ή την οργανική ενσω-
μάτωση του αποσπάσματος της Σαπφώς στα νεότερα ποιήματα
σκιαγραφεί την καμπύλη μιας πορείας ωρίμασης της νεοελλη-
νικής λογοτεχνίας, κατά τη διάρκεια της οποίας η απαραίτητη
αρχαιογνωσία των νεοελλήνων συγγραφέων περνά από το προ-
παρασκευαστικό στάδιο σε μια περισσότερο σίγουρη και γόνι-
μη συναναστροφή με την αρχαιοελληνική παράδοση, όπως αυτή
προκύπτει είτε μέσα από έναν άμεσο διάλογο με τα αρχαία κεί-
μενα είτε χάρη στη μετακένωση, ρητή η σιωπηρή, ευρωπαϊκών
παραδειγμάτων.
Χαρακτηριστική περίπτωση ο ζακυνθινός συγγραφέας Δη-
μήτριος Γουζέλης, ο οποίος στο έργο του Η κρίσις του Πάριδος
(1817) τοποθετεί στα λόγια μιας γυναίκας το απόσπασμα 31,
χωρίς να αναφέρει την πηγή του, για να περιγράψει τα συναι-
σθήματά της για κάποιον άντρα:
Περί ανδρών [απόσπασμα]
Εγώ ευθύς ως τον θωρώ λεπτόν τι πυρ εκτρέχει
από φλεβός εις φλέβα μου, κ’ Έρως με κατέχει!
Κ’ εις την γλυκείαν ταραχήν οποίαν δοκιμάζω
άλαλος μένω και βωβή, και μεληδόν τρομάζω!
Πολλάκις νέφος σκοτερόν χύνετ’ εις οφθαλμούς μου,
δεν βλέπω πλέον, δεν αρκώ ν’ εύρω τους λογισμούς μου.
Φρίκη μ’ επήρε και σπασμός, τυφλούμ’, ανοηταίνω,
πήγνυμαι, φλέγομ’, ωχριώ, λυποθυμώ, πεθαίνω!2
Η μετάφραση του αποσπάσματος 31 από τον Γουζέλη φαί-
νεται να ακολουθεί το αρχαίο πρωτότυπο, όμως πρότυπο του
2.ΔημήτριοςΓουζέλης, Ηκρίσις τουΠάριδος.Ποίημαμυθολογικόν,Τερ-
γέστη, Αντώνιος Μαλδίνης, 1817, σ. 104.