15 / 198
Παναγιώτης Αντωνόπουλος
14
καὶ γελαίσας ἰμέροεν, τό μ’ ἦ μὰν
καρδίαν ἐν στήθεσιν ἐπτόαισεν·
ὠς γὰρ
<
ἔς
>
σ’ ἴδω βρόχε’ ὤς με φώνη-
σ’ οὐδὲν’ ἔτ’ εἴκει,
8
ἀλλὰ
†
καμ
†
μὲν γλῶσσα
†
ἔαγε
†
, λέπτον
δ’ αὔτικα χρῶι πῦρ ὐπαδεδρόμακεν,
ὀππάτεσσι δ’ οὐδὲν ὄρημμ’, ἐπιβρό-
μεισι δ’ ἄκουαι,
12
†
έκαδε
†
μ’ ἴδρως κακχέεται, τρόμος δὲ
παῖσαν ἄγρει, χλωροτ
⌊
έρα δὲ π
⌋
οίας
ἔμμι, τεθ
⌊
νάκην δ’ ὀ
⌋
λίγω ’πιδε
⌊
ύης
φα
⌋
ίνομ’ ἔμ’ αὔτ
[
αι.
16
ἀλλὰ πὰν τόλματον, ἐπεὶ
†
καὶ πένητα
†
Μου φαίνεται ότι είναι ίσος με τους θεούς
εκείνος ο άντρας που κάθεται απέναντί σου
κι ακούει από κοντά τη γλυκιά σου μιλιά και
το θελκτικό σου γέλιο.
Αυτό την καρδιά μου εμένα μέσα στο στήθος
συνταράζει!
4
Μόλις γυρίσω για λίγο να σε δω, σβήνει η φωνή μου.
Η γλώσσα μου χίλια κομμάτια. Μια φλόγα λεπτή
τρέχει παρευθύς κάτω από το δέρμα μου.
Τα μάτια μου σκοτεινιάζουν, βουίζουν τα αυτιά,
8
ψυχρός ιδρώτας περιλούζει το κορμί μου και σύγκορμη
με συνεπαίρνει μια τρεμούλα. Πιο πράσινη κι
από τη χλόη –
Μου φαίνεται πως λίγο ακόμη και θα ξεψυχήσω.
Αλλά όλα πρέπει να τ’ αποτολμήσω,
γιατί κι ένας στερημένος…
1
12
Η εκκρεμής αμφιταλάντευση ανάμεσα στη συγκυριακή συνά-
φεια και την εσκεμμένη μίμηση του αρχαίου αποσπάσματος σε
1. Διονύσιος Λογγίνος,
Περί ύψους
, Μ. Ζ. Κοπιδάκης (ερμηνευτική
έκδοση), Ηράκλειο, Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη, 1990, σ. 91-93.