37 / 198
Σοφία Γκίνκο
36
ντά ο όρος «παράφρασις» στο μοναδικό ανυπόγραφο, ως
προς τον συγγραφέα, διήγημα.
18
Πρωτεύουσα γλώσσα-πηγή
είναι τα γαλλικά και οι γραμματείες-πηγές είναι η γαλλική,
η γερμανική, η ρωσική, η ιταλική, η πολωνική και η αγγλική.
Τα ποσοστά ανωνυμίας συγγραφέων και μεταφραστών είναι
ελάχιστα. Οι ανυπόγραφες, ως προς τον μεταφραστή, μετα-
φράσεις είναι δύο και πρόκειται για διηγήματα του Alfred de
Musset (1884, φ. 25) από τα γαλλικά, και του Edmondo de
Amicis (1886, φ. 133-134) από τα ιταλικά.
19
Ωστόσο, συχνό
είναι το φαινόμενο της αρχικωνυμίας στα ονόματα των μετα-
φραστών· οι ταυτίσεις όμως, τις περισσότερες φορές είναι
εύκολες καθώς προκύπτουν από τον κατάλογο συνεργατών, ο
οποίος προηγείται των περιεχομένων του τόμου.
Από μία πρώτη θεώρηση της σχέσης ανάμεσα σε πρωτό-
τυπη και μεταφρασμένη λογοτεχνία, κατά την πρώτη περίο-
δο κυκλοφορίας του περιοδικού, προκύπτει πως το 68% των
λογοτεχνικών κειμένων είναι πρωτότυπα ενώ το 32% μετα-
φρασμένα, όπου το πρωτότυπο διήγημα καταλαμβάνει κυρί-
αρχη θέση, συμπλέοντας, εν τέλει, με όσα η εποχή επιτάσ-
σει. Επιπλέον, παρατηρείται το φαινόμενο να δηλώνεται στον
υπότιτλο των διηγημάτων, ο όρος «διήγημα»,
20
πιθανότατα
ως προσπάθεια καθιέρωσης του είδους.
Εστιάζοντας στο περικειμενικό υλικό, διαπιστώνεται από
τον «Επίλογο» του πρώτου έτους (1884) η αναμφίβολα επι-
φυλακτική θέση του περιοδικού απέναντι στη μεταφραστική
διαδικασία, ενώ συγχρόνως διατυπώνονται υπαινικτικά οι
18. Ανυπόγραφο / …Ε (Αριστοτέλης Π. Κουρτίδης), «Οι δύο φίλοι
(παράφρασις)»,
Εβδομάς
, Έτος Α΄, 21 (22 Ιουλίου 1884), σσ. 166-168.
19. Η τελευταία θα μπορούσε, ίσως, να αποδοθεί στον Παναγιώτη
Πανά, καθώς είναι μόνιμος μεταφραστής του περιοδικού από την ιταλική
γλώσσα.
20. Βλ. ενδεικτικά, Α. Πούσκιν / Σοφία Σχλίεμαν [Σλήμαν], «Η ευγενής
χωρική / Διήγημα»,
Εβδομάς
, Έτος Γ΄, 146 (14 Δεκεμβρίου 1886), σσ.
550-555 και Paul Henri d’Estournelles de Constant / Χ.Α. [Χαράλαμπος
Άννινος], «Η Διονύτσα / (ελληνικόν διήγημα)»,
Εβδομάς
, Έτος Α΄, 41 (9
Δεκεμβρίου 1884), σσ. 327-328.