161 / 562
ΝΙΚΟΣ ΦΑΛΑΓΚΑΣ
160
εμφάνισή της παρουσιάζει αρκετά μεγάλο εύρος θεματολογίας, στοιχείο που
χαρακτηρίζει το σύνολο σχεδόν των σύμμεικτων του περιοδικού Τύπου της
περιόδου. Ωστόσο, σημαντική διαφορά σε σύγκριση λ.χ. με την ομώνυμη στή-
λη του περιοδικού
Η Ευτέρπη
, ή με την ομόλογη αυτής στήλη «Διάφορα» της
Πανδώρας
, αποτελεί η διάρθρωσή της: Αντί για αυτόνομα μικρά κείμενα που
να διακρίνονται τυπογραφικά, κάτω από τον τίτλο «Ποικίλα» στο περιοδικό
Πανδώρα
δημοσιεύεται μια ενιαία και αρκετά εκτενής αφήγηση.
Από τον Αύγουστο του 1862 και για τα επόμενα δυόμισι χρόνια η στήλη
«Ποικίλα» της
Πανδώρας
περιλαμβάνεται σχεδόν σε όλα τα τεύχη με μονό
αριθμό, σε αυτά δηλαδή που κυκλοφορούν την πρώτη ημέρα κάθε μήνα. Η
ποικιλία στο περιεχόμενο, που εξήγγειλε αλλά και προσέφερε η στήλη στην
πρώτη εμφάνισή της, επιβεβαιώνεται κατά τους επόμενους μήνες. Στα «Ποικί-
λα» που δημοσιεύονται έως το τέλος του δέκατου τρίτου τόμου γίνεται, μεταξύ
άλλων, αναφορά σε έναν Άγγλο βουλευτή που καταδικάστηκε για πλαστο-
γραφία, σε ένα οθωμανικό διάταγμα που απαγόρευε στις γυναίκες να φορούν
ανοιχτόχρωμα ρούχα, σε ένα γεωλογικό φαινόμενο που παρατηρήθηκε στην
Ιταλία, στη νέα συνήθεια να κρεμούν οι γυναίκες στο Λονδίνο σφυρίχτρες στον
λαιμό τους, ώστε να ειδοποιήσουν την αστυνομία αν βρεθούν σε κίνδυνο. Επί-
σης, γίνεται αναφορά σε νεότερα πορίσματα της αστρονομίας, στην εφεύρεση
ενός νέου κυνηγετικού όπλου, σε μια νέα μέθοδο αντιγραφής των ελαιογρα-
φιών, σε αρχαιολογικά ευρήματα που απαντούν στο ερώτημα αν οι αρχαίοι
Ρωμαίοι φορούσαν εσώρουχα. Και ακόμα γίνεται αναφορά στον φωτισμό, την
κίνηση, τα δημοφιλή καταστήματα και τους σαλεπιτζήδες του κέντρου της
Αθήνας, όπως και σε διάφορες παραστάσεις μελοδράματος της πρωτεύουσας.
Τη στήλη «Ποικίλα» διανθίζουν στα τεύχη αυτά παραθέματα από την αρχαία
ελληνική γραμματεία, στίχοι από τη γαλλική ποίηση και αναφορές στις καιρι-
κές συνθήκες που επικρατούσαν κάθε μήνα στην Αττική.
Η στήλη των «Ποικίλων», ήδη από τα έξι αυτά τεύχη του δέκατου τρίτου
τόμου, αλλά πιο αισθητά στα τεύχη του δέκατου τέταρτου τόμου, αρχίζει να
τροποποιείται: περιορίζεται ο αριθμός των διαφορετικών θεμάτων και η κύρια
αφήγηση αποκτά πιο σαφή ενότητα τόπου και χρόνου, καθώς οργανώνεται
στο μεγαλύτερο μέρος της γύρω από την περιγραφή ενός κύριου συμβάντος,
για παράδειγμα ενός περιπάτου στην πόλη, μιας αρχαιολογικής περιήγησης,
μιας παράστασης μελοδράματος ή μιας δεξίωσης στα σαλόνια ενός πλοίου.
Ακόμη, τα σχόλια του συντάκτη για τα περιστατικά, τα οποία παρουσιάζει
πάντα από την οπτική γωνία του αυτόπτη μάρτυρα, καταλαμβάνουν όλο και
μεγαλύτερη έκταση. Επομένως, το είδος του κειμένου που δημοσιεύεται κάτω
από τον τίτλο «Ποικίλα» απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από τη μορ-