229 / 562
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΤΕΛΙΔΗΣ
228
Στη συνέχεια παρουσιάζεται να συμμετέχει στη μεγάλη γιορτή του Βισνού
αποπνέοντας ανατολίτικη ηδυπάθεια:
Λεπτοϋφείς και κυματούντας ενδεδυμέναι χιτώνας, προυχώρουν κινούσαι βήμα
εύρυθμον και βραδύ, ψάλλουσαι υπεσταμένη τη φωνή του έρωτος του Βισνού
και των Γωπίς, των ποιμενίσων του Πενταποτάμου, και εις δύω ημιχόρους διαι-
ρεθείσαι, εξετέλουν διαφόρους εξελιγμούς […], και ο πους των επτερώθη, και
το σώμα των όλον ελυγίσθη εις ηδυπαθέστατα και εμφαντικώτατα σχήματα.
12
Ο Ραγκαβής συνδέει τη γυναικεία παρουσία με τις διάφορες ινδικές ιερο-
τελεστίες, τις οποίες και περιγράφει λεπτομερώς. Εκτός από τη νυχτερινή
γιορτή προς τον Βισνού, περιγράφει και το έθιμο της καύσης των γυναικών
του αυτοκράτορα:
Μεταξύ στροβίλου καπνού είδα λευκάς χείρας κινουμένας και ως πεμπούσας
μοι έσχατον ασπασμόν. Μεταξύ του συριγμού των φλογών ήκουσα μεγάλην
κραυγήν, ως ψυχών αποσπωμένων από του σώματος και στεναζουσών τον επι-
θάνατον στεναγμόν, και έφυγα μετά φρίκης.
13
Ενώ σε υποσημείωση γίνεται αναφορά για την ετήσια περιφορά του «αδα-
μαντόφθαλμου» αγάλματος του Βισνού με άμαξα στην πόλη Ιαγερνάουτ. Η
δεισιδαιμονία ορισμένων Ινδών ήταν τόσο μεγάλη που θυσιάζονταν στους τρο-
χούς της άμαξας. Την εκούσια αυτή ανθρωποθυσία των Ινδών προσπάθησε να
εμποδίσει ο αγγλικός στρατός, αφού κατέλαβε την πόλη.
14
Ο Δημήτριος Τζιόβας εικάζει ότι το διήγημα αποτελεί έμμεση προειδοποί-
ηση του Ραγκαβή ότι η Ελλάδα χωρίς ισχυρό και γενικά αποδεκτό βασιλιά θα
κατρακυλήσει στην παρακμή και την υποτέλεια, όπως το βασίλειο Πουντζάμπ.
Για τον λόγο αυτό είναι απαραίτητη η στήριξη του βασιλιά, ώστε η Ελλάδα να
μην ενδώσει στις φιλοδοξίες των τοπαρχών και των αδίστακτων. Ανεξάρτητα
από τέτοιες πιθανές εικασίες, είναι βέβαιο ότι ο Ραγκαβής θέλει να προβάλει
την επικινδυνότητα της αδίστακτης φιλοδοξίας και φιλαρχίας του ανθρώπου.
15
Το διήγημα «Λέϊλα» (όπως και η «Εμάη») συνδέει την πεζογραφία του
Ραγκαβή με την αποικιοκρατική εξάπλωση των Βρετανών όπως εξελίσσεται τη
δεκαετία του 1840 και όπως κατέληξε με την προσάρτηση του Πενταποτάμου.
12. Το ίδιο, σ. 5.
13. Το ίδιο, 1/9 (1848), σ. 7.
14. Το ίδιο, 1/10 (1848), σ. 10. Αναλυτικές πληροφορίες για τη συγκεκριμένη εορ-
τή θα παρουσιαστούν κάποια χρόνια μετά σε άρθρο της
Πανδώρας
. Βλ. Α
νωνυμως
,
«Εορταί ινδικαί»,
Πανδώρα
18/419 (1867), σ. 220-222.
15. Τ
ζιοβας
, σ. 46-47.