Συνάντηση εργασίας νέων ερευνητών

Δήμητρα Ραζάκη

134

Πανελληνίς

του Ευθύφρονος (δηλαδή του Ικεσίου Λάτρη)

δεν αρκεί για να συσχετιστούν τα συγκεκριμένα συνθέματα

με το είδος του έπους, αφού δεν ακολουθούν τους τυπικούς

κανόνες του. Το 1863 ο Δημήτριος Βικέλας επαινείται για τη

συγγένεια των στίχων του με το δημοτικό τραγούδι, όμως

εκφράζεται η θέση ότι ο ποιητής οφείλει να είναι περισσότερο

προσεκτικός στη χρήση της δημοτικής γλώσσας αποκλείοντας

λόγιες λέξεις και φράσεις.

Θετικά κρίνεται από τον Ζαλο-

κώστα, το 1851, και η Ευφροσύνη Σαμαρτσίδου για το θερμό

αίσθημα που αποπνέει η ποίησή της,

ενώ ο Κωνσταντίνος

ορισμένη αξία ως λογοτέχνημα, αποκτά πολύ μεγαλύτερη ως αντικείμενο

μελέτης», καθώς παρουσιάζει «στοιχεία διαφωτιστικά για μια πολλαπλή

προσέγγιση του ελληνικού 19

ου

αιώνα» (τ. Α΄, σ. ix). Βλ. επίσης πληρο-

φορίες για την κριτική αντίδραση του Ραγκαβή στο ποίημα και για τις

μετρικές απόψεις του Κουμανούδη στη μελέτη του Γαραντούδη «Η ανα-

βίωση της αρχαίας ελληνικής μετρικής τον 19

αιώνα. Η μετρική θεωρία

και πράξη του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή», σσ. 32-34. Ο Γαραντούδης,

αναφερόμενος σε μία παρατήρηση της Μητσού («Για τον Κουμανούδη η

μετρική αρτιότητα δεν αποτελούσε μόνο ποιητική υποχρέωση, αλλά είχε

προσλάβει και αξία ηθική: ήταν ζήτημα ποιητικής αξιοπρέπειας», τ. Β΄,

σ. 87), σημειώνει: «Η παρατήρησή της αυτή απηχεί το γενικότερο κλίμα

επιβολής τρομοκρατικών σχεδόν στιχουργικών κανόνων στο πλαίσιο της

θεωρίας για την αναβίωση των αρχαίων μέτρων» (σ. 34).

59. Ρ., «Βιβλιογραφία. Πανελληνίς, πόνημα στιχηρόν, υπό Ευθύφρο-

νος»,

Πανδώρα

, τ. ΣΤ΄, τχ. 137 (1855), σ. 456. Ο Δημαράς, όταν αναφέ-

ρεται στο συγκεκριμένο έργο, μας πληροφορεί ότι «με το ψευδώνυμο

τούτο γνωρίζουμε ότι έγραφε ο Ικέσιος Λάτρης», βλ. Δημαράς,

Ιστορία

της νεοελληνικής λογοτεχνίας

, σ. 734.

60. Α., «Βιβλιογραφία. Στίχοι Δημητρίου Βικέλλα»,

Χρυσαλλίς

, τ. Α΄,

τχ. 9 (1863), σσ. 282-283.

61. Γ. Χ. Ζ. [Ζαλοκώστας], «Φιλολογία. Αι ποιήσεις της Κυρίας Ευ-

φροσύνης Σαμαρτσίδου»,

Ευτέρπη

, τ. Ε΄, τχ. 103 (1851), σσ. 159-160. Βλ.

και Σοφία Ντενίση,

Ανιχνεύοντας την «αόρατη» γραφή. Γυναίκες και

γραφή στα χρόνια του ελληνικού διαφωτισμού-ρομαντισμού

, Εκδόσεις

Νεφέλη, Αθήνα 2014. Η Ντενίση αναφέρεται στη

Συλλογή ποιήσεων

της

Σαμαρτσίδου που κυκλοφόρησε το 1857 στην Αθήνα (σσ. 184-186), ενώ

σχολιάζει και την κριτική του Ζαλοκώστα: «Ο Ζαλοκώστας βλέπει την

ποίηση της Σαμαρτζίδου σαν αντίδοτο στην ποίηση της απελπισίας, η