Συνάντηση εργασίας νέων ερευνητών

Δήμητρα Ραζάκη

130

Ευριπίδης Γαραντούδης επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στις

μετρικές αντιλήψεις του Ραγκαβή

επισημαίνοντας ότι «ήταν

ο μελετητής που διαμόρφωσε τη μετρική θεωρία της εποχής

του», δηλαδή μια θεωρία που θεμελιώνεται στη «στενή σχέ-

ση ή και την ταύτιση της νεότερης τονικής μετρικής με την

αρχαία προσωδία», ενώ παράλληλα «έδωσε έμπρακτα δείγ-

ματα της μετρικής θεωρίας του, πρωτοστατώντας στην αναβί-

ωση αρχαιοελληνικών μετρικών σχημάτων».

Ο Γαραντούδης,

στόχαστρο» (σ. 222). Είναι απαραίτητο στο σημείο αυτό να αναφερθού-

με και στην άποψη του Παλαμά, ο οποίος θεωρεί ότι το ποιητικό έργο του

Ραγκαβή είναι «αξιοσημείωτο», παρά το γεγονός ότι εντοπίζει σ’ αυτό

αρκετές ατέλειες που σχετίζονται κατά κύριο λόγο με την επικράτηση

ενός ψυχρού περιγραφικού ύφους και την έλλειψη ποιητικής δύναμης, βλ.

Παλαμάς, σ. 410.

45. Ευριπίδης Γαραντούδης, «Η αναβίωση της αρχαίας ελληνικής με-

τρικής τον 19

αιώνα. Η μετρική θεωρία και πράξη του Αλέξανδρου Ρίζου

Ραγκαβή»,

Μολυβδοκονδυλοπελεκητής

, τχ. 7 (2000), σσ. 28-74. Οι μετρι-

κές αντιλήψεις του Ραγκαβή διατυπώθηκαν θεωρητικά στη μελέτη του με

τίτλο «Περί της αρχαίας ελληνικής προσωδίας και αντιπαράθεσις αυτής

προς την νέαν» (που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1836) αλλά και

σε άλλα κείμενά του, βλ. σσ. 29 και 60-63.

46. Το ίδιο, σ. 28. Επίσης, ο Γαραντούδης παρατηρεί ότι «η μετρική

θεωρία του Ραγκαβή συνδέεται, δίχως αμφιβολία, με τα σύγχρονά της

επιστημονικά δεδομένα (τόσο τα μετρικολογικά όσο και τα γλωσσολο-

γικά)», καθώς «αντίστοιχες απόψεις για τη μεγαλύτερη χρονική διάρ-

κεια των τονισμένων συλλαβών των νέων γλωσσών διατυπώθηκαν στη

Γερμανία, ενώ στις αρχές του 19

ου

αιώνα, λόγω μιας μακράς διδακτικής

παράδοσης, διάβαζαν τα αρχαία μέτρα ως ζωντανά και θεωρούσαν γε-

νικά την αναβίωσή τους εφικτή» και παράλληλα σημειώνει ότι απόψεις

που συνέδεαν την αρχαία με τη νέα μετρική διατυπώνονταν και κατά

την περίοδο του νεοελληνικού διαφωτισμού (σ. 30). Όσον αφορά τους

κανόνες που έθεσε ο Ραγκαβής με βάση τη θεωρία που ανέπτυξε, σημει-

ώνεται: «Ο βασικότερος κανόνας ήταν αυτός που προέβλεπε τη χρήση

ορισμένου αρχαιοπρεπούς στίχου αναλόγως του ποιητικού είδους. Έτσι

το ιαμβικό τρίμετρο προοριζόταν για το δραματικό είδος, το δακτυλικό

εξάμετρο για το επικό και τα μέτρα της αρχαίας λυρικής ποίησης για το

λυρικό» (σ. 32). Επίσης, ο Γαραντούδης σημειώνει ότι «η κωμωδία

Του

Κουτρούλη ο γάμος

αποτελεί την πιο ευρεία σε έκταση και συνεπέστερη