Συνάντηση εργασίας νέων ερευνητών

Δήμητρα Ραζάκη

126

ικανότητα,

παρά την ανταγωνιστική σχέση των δύο ποιη-

τών (εξαιτίας της συμμετοχής τους στους ποιητικούς διαγω-

νισμούς), η οποία αποτυπώνεται σε προγενέστερα κείμενά

τους.

Το 1859 η Αγγελική Βαρθολομαίου Πάλλη αποτιμά το

έργο του Ζαλοκώστα παρουσιάζοντας την έκδοση των απά-

ντων του και εντέλει τον τοποθετεί στο υψηλό εκείνο βάθρο

της ποίησης στο οποίο είχαν ήδη τοποθετηθεί ο Ρήγας και

ο Σολωμός, διότι και οι τρεις εξύμνησαν την ελευθερία του

36. Θ. Γ. Ορφανίδης, «Νεκρολογία»,

Πανδώρα

, τ. Θ΄, τχ. 204 (1858),

σσ. 295-296.

37. Βλ. Γ. Χ. Ζαλοκώστας, «Εν μάθημα εις τους διδασκάλους μου»,

Ευτέρπη

, τ. Η΄, τχ. 65 (1855), σσ. 392-398, όπου ο Ζαλοκώστας διαμαρ-

τύρεται για την ήττα του στον ποιητικό διαγωνισμό του συγκεκριμένου

έτους και για τις επικρίσεις που δέχτηκε από την επιτροπή. Επίσης,

βλ. Θεόδωρος Γ. Ορφανίδης, «Επισήμου ποιητικής αλληλογραφίας αριθ-

μός πρώτος»,

Πανδώρα

, τ. ΣΤ΄, τχ. 141 (1856), σσ. 546-552. Βλ. την

αναφορά στην αντιδικία των δύο ποιητών και στο κείμενο: [Ανυπόγρα-

φο], «Ανταπόκρισις της

Πανδώρας

»,

Πανδώρα

, τ. ΣΤ΄, τχ. 142 (1856),

σ. 586. Βλ. πληροφορίες και σχόλια για τη συμμετοχή του Ζαλοκώστα

και του Ορφανίδη στους ποιητικούς διαγωνισμούς στα κείμενα: [Ανυ-

πόγραφο], «Ο ποιητικός αγών του 1854»,

Ευτέρπη

, τ. Ζ΄, τχ. 37 (1854),

σσ. 311-312 και Γοργίας [Κωνσταντίνος Πωπ], «Έργα και ημέραι»,

Ευ-

τέρπη

, τ. Η΄, τχ. 64 (1855), σ. 374. Ο Μουλλάς αναφέρεται στα παραπά-

νω κείμενα των δύο ποιητών (στα οποία ο Ζαλοκώστας διαμαρτύρεται

και ο Ορφανίδης επιτίθεται στον Ζαλοκώστα) και σχολιάζει τη σχέση

τους· βλ. Panayotis Moullas,

Les concours poétiques de l’université d’Athènes

1851-1877

, Secrétariat Général à la Jeunesse, «Archives Historiques de la

Jeunesse Grecque 22», Athènes 1989, σσ. 97, 100-102. Βλ. και Mario Vitti,

Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας

, Οδυσσέας, Αθήνα 2003 (

1978),

σσ. 225-226, όπου ο Vitti σημειώνει για τη σχέση των δύο ποιητών: «Ο

ανταγωνισμός ανάμεσα στους δυο επίδοξους ποιητές ήταν άγριος, ανε-

λέητος και γελοίος»· στη συνέχεια γράφει: «Έχει πραγματικά κάτι το

τραγελαφικό ο επικήδειος που αναγκάστηκε να απευθύνει στον νεκρό

πια αντίπαλό του, στη Μητρόπολη, ο Ορφανίδης. Του αναγνώριζε κάποια

ακτίνα ευφυΐας, θύμιζε τα αλλεπάλληλα πλήγματα από τους θανάτους

των παιδιών του […] και με φιλανθρωπική υποκρισία συνιστούσε στους

παρευρισκομένους να βοηθήσουν […] την άπορη οικογένειά του» (σσ.

227-228).