Ο ελληνικός περιοδικός τύπος του 19
ου
αιώνα
153
αναφέρεται ο τίτλος της πηγής από την οποία αντλήθηκαν
και σε ακόμα λιγότερα το όνομα ή τα αρχικά του συγγρα-
φέα, φαίνεται πως τα περισσότερα από αυτά είναι μεταφρα-
σμένα.
28
Έτσι μάλλον εξηγείται και το γεγονός πως δεν δίνο-
νται διευκρινίσεις ακόμα και για πρόσωπα ή για τόπους που
δύσκολα μάλλον θα αναγνώριζε ο μέσος Έλληνας αναγνώ-
στης της εποχής. Πολύ λίγα από όσα κείμενα αναφέρονται σε
συγκεκριμένα γεγονότα τα τοποθετούν πάνω στον άξονα του
χρόνου και, όταν αυτό συμβαίνει, υπάρχει συνήθως ένας βαθ-
μός αοριστίας, π.χ. «προ τινών ετών» ή «πολύς λόγος εγένετο
εσχάτως». Αντίθετα, συνήθως τα γεγονότα που περιγράφο-
νται στα «Ποικίλα» προσδιορίζονται με μεγαλύτερη ακρί-
βεια ως προς τον τόπο.
29
Όπως φάνηκε βέβαια και από τα
παραπάνω παραδείγματα, αντικείμενο των «Ποικίλων» δεν
αποτελούν μόνο συγκεκριμένα γεγονότα, αλλά και γενικότερα
θέματα, όπως η εξέλιξη της τεχνολογίας, τα ήθη των λαών, η
μυθολογία, δοξασίες κ.ά. Αξίζει να επισημανθεί πως παρό-
μοια θέματα με αυτά των «Ποικίλων» έχουν και πολλά άλλα
κείμενα της
Ευτέρπης
, που δημοσιεύονται είτε αυτόνομα είτε
ενταγμένα σε άλλες στήλες, όπως σε εκείνες της «Φυσικής
δημοκρατίας και της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, διατυπώνονται απόψεις
για την έννοια της καρτερίας σε μορφή διαλόγου, ένα απόφθεγμα για τη
μετάφραση της ποίησης και απόψεις του Πλάτωνα για την αλήθεια (Ανυ-
πόγραφο, «Ποικίλα.»,
Ευτέρπη
, Η΄, 67, 15.07.1855, σσ. 448-450).
Για τη συνοπτική περιγραφή των κειμένων που περιλαμβάνονται στη
στήλη «Ποικίλα» αξιοποιήθηκε η βάση δεδομένων του προγράμματος
Χρυσαλλίς – «Πολιτισμικές διαμεσολαβήσεις και διαμόρφωσης του “εθνι-
κού χαρακτήρα” στον περιοδικό Τύπο του 19
ου
αιώνα».
28. Για παράδειγμα στο τεύχος 27 ένα από τα κείμενα φέρει την
υπογραφή της Γεωργίας Σάνδη και άλλο ένα του Sainte-Beuve. Βλ. Γ.
Σάνδη «Ποικίλα. – Η χειραψία»,
Ευτέρπη
, Ζ΄, 27, 1.11.1853, σ. 71 και
Sainte-Beuve, «Ποικίλα. – O ποιητής Chenedolle.», ό.π.
29. Πρβλ. την παρατήρηση της Thérenty πως στη στήλη «Fait divers»
της εφημερίδας
La Presse
του Girardin υπάρχει μια απροσδιοριστία ως
προς τον τόπο, τον χρόνο και τη διαδικασία με την οποία εξελίχθηκε ένα
γεγονός (Thérenty, σ. 275).